Legado do futuro da man dunha ecoadega

Varios séculos despois da consolidación da colonización do litoral ibérico do Mare Nostrum, o Imperio romano decide pacificar os territorios do norte, aos que considera unha permanente ameaza para as súas cidades do sur peninsular. Tras a vitoria das lexións romanas contra as hostes autóctonas, no Medulio e noutras batallas, durante as longas guerras cántabras, acadouse un período que os vencedores denominaron Pax Romana. O territorio dos Oestrimios (Segundo Estrabón) fica así baixo o dominio do novo invasor. Todo o territorio? Non. Unha aldea poboada por irredutibles castrexos resiste a dominación. Isto non é un relato de Uderzo e Goscinny, se ben calquera podería sospeitar que tiveron noticias sobre os antepasados da Gallaecia para contaren a súa historia Gala. A lenda narra que un poboado do actual Ribeiro, no castro de Lansbricae (San Cibrán de Lás), mantense en desobediencia. Liderados por unha muller dun extraordinario carisma e, sempre segundo a lenda, de inenarrábel beleza, acolle a xentes procedentes doutros castros, disconformes co dominio do invasor e dispostos a non deixarse asoballar. Aquela muller chamábase Leive Malia o desequilibrio entre os contendentes, estes rebeldes mantiveron a tensión ante o imperio durante décadas. Unha guerra de guerrillas adoito saldada con fortes represalias por parte das lexións. Foi quizais isto último o que levou Leive a asinar a paz cos invasores. Os máis apócrifos relatos insinúan un romance entre un centurión e a nosa protagonista. Tivera lugar, ou non, aquel tórrido afaire, o caso é que, nalgún momento, Leive achegouse até un campamento da VII Legio para, protocolariamente, asinar a paz. Foi alí cando, por vez primeira, probou un caldo para ela descoñecido. De súpeto, a sensibilidade daquela raíña ficou atrapada polos arrecendos e o gorentoso padal daquela bebida. Non dubidou en informarse e pedir que trouxesen as pioneiras vides que medraron nos viñedos entre os vales do Miño e do Avia. E, se non foi así, ben o podería ter sido. O caso é que, desde aquela, 2000 anos despois, en Leive Ecoadega, seguimos rendendo tributo a aquela lenda e tratando de mellorar a relación entre as xentes e a terra a través do viño. Conscientes da relevancia de tal nobre encomenda, empregámonos nela en corpo e alma. Traballamos a terra a reo, elaboramos viños e os vestimos con personalidade para que poidan ser desfrutados por xentes como nós. Aínda temos unha experiencia moi curta. Só levamos facendo viño, a mesma familia, entre as mesmas paredes e nos mesmos viñedos, 100 anos. En serio; iso é un suspiro. Apenas tres xeracións. A sensación, cando menos, é que nos queda máis por facer do que tiveramos nunca feito. Fundamentalmente o noso traballo é a agricultura. Coidamos un recuncho do planeta que o destino encomendounos e facémolo con moito mimo e agarimo. Por suposto, ecolóxico. Porque nas nosas viñas, tan importantes como os acios son as bolboretas que alí habitan. Por iso, veredes nos ecoespazos de viñedos, comedeiros para paxaros, hoteis para os insectos, niños para moitas aves e flores para uns e outras. Para poder manter iso, fechamos o ciclo e tentamos que sexa economicamente sostíbel. Os nosos viños, sempre co apelido Leive, teñen unha especial teima co deseño, coa arte, co desenvolvemento local, coa cultura, coa natureza e, sobre todo, coas xentes de aquí e dacolá. Por iso coidamos quen traballa para nós, quen consume os nosos viños e participamos en proxectos de solidariedade e internacional. Non en van, o noso lema, Leive é moito máis ca unha adega, ten moito no que se apoiar. Se queredes un branco alegre e xovial, tendes Leive Treixadura. Se preferides algo máis elegante e sutil, Paradigma de Leive. Viño este que ten a peculiaridade de que cada anada crea a etiqueta unha ou un artista diferente. Tamén podedes optar pola explosión aromática e fondo padal dun branco que pasa 12 meses en barrica, como Reliquia de Leive. Para namorados dos tintos, Preto de Leive, unha coupage de Brancellao, Caíño, Ferrón, Mencía e Sousón, avellentado en madeira durante un mínimo de 9 meses. O edificio da adega, localizada en Esposende (Cenlle), pasou gradualmente a converter todas as dependencias da antiga vivenda en instalacións para a actividade que alí se desenvolve. Non son poucas as persoas que gardan bonitas lembranzas da sala de catas do primeiro andar, mesmo en anoiteceres con queixo, cheminea e guitarreo. O enoturismo non só permite que moitos aprendamos e desfrutemos de cousas que nos gustan, senón que contribúa ademais a xerar vida e actividade no medio rural. Fóra, 5 hectáreas de viñedo, coidadas como xardíns, en minifundio, inzadas de elementos que dan personalidade á paisaxe, para que todas e todos sinades boas sensación do mundo e do momento no que vos tocou vivir. Cando mercades e consumides un Leive non só apoiades todo iso, senón un modelo económico no que o pequeno, o diferente, ten o seu espazo. No noso caso, ademais, queremos certificación ecolóxica, queremos manter os prezos no nivel no que as nosas amizades o poidan mercar, queremos que sente ben á saúde dos consumidores, queremos que sexa un instrumento ao servizo da cultura (material e inmaterial), que dinamice o desenvolvemento local na zona en que se localiza, e que, dalgunha maneira, manteña o pasado no futuro en que nos situamos.