“Hai organizacións de esquerdas que non consideran a solidariedade internacionalista necesaria”

Neste mes de maio, o Comité Galego de Solidariedade Internacionalista Mar de Lumes fai cinco anos de traballo no campo do internacionalismo. Neste tempo, foron máis de 200 as actividades e campañas organizadas, tanto en solitario polo propio Comité como con outras organizacións. Para celebrar este tempo de traballo, Mar de Lumes despregará nestas semanas un programa de actividades que até mediados de xuño traerá a diferentes partes do país máis dunha ducia de palestras, diversos encontros con representantes doutros países, axitación gráfica, concertos, etc.

 

-Que levou ao nacemento de Mar de Lumes hai cinco anos e cales son os seus obxectivos?

 

-No nacemento de Mar de Lumes (MdL) hai dúas cuestións, unha máis inmediata e outra máis de fondo. A primeira é que Mar de Lumes aparece na secuencia da invasión de Libia. Após todo o traballo que se fixera contra a invasión de Iraqu, o ‘Non á Guerra’, etc... vemos que cando se produce o ataque a Libia boa parte da esquerda europea parece colocarse do lado do imperialismo. Nós denunciabamos que aquela era unha operación salvaxe ao servizo do imperialismo, unha operación dirixida por Estados Unidos mais na que non só toman parte os EUA. Perante isto, parecíanos incríbel que non houbese un movemento de resposta a esa agresión, como pasou no caso de Iraqu.  Ese foi, por dicilo así, o elemento que nos fixo poñernos en andamento para montar Mar de Lumes.

 

Viñamos analizando desde había tempo que o movemento nacionalista galego deixara á marxe a cuestión internacionalista

 

-Falabas tamén doutra razón, máis de fondo

 

-Un grupo de persoas viñamos desde había tempo analizando que o movemento nacionalista galego deixara á marxe a cuestión internacionalista. Non era que se abandonase completamente este campo mais entendiamos que era tratado en menor medida e nós consideramos que había espazos para unha organización que desde aquí tivese como centro a loita contra o imperialismo e o apoio aos procesos de emancipación, practicando a solidariedade de volta. É dicir, que na medida en que ti traballas con eses países e eses pobos, tamén lles podes explicar a realidade galega e incluso facer actos fóra de Galiza sobre o noso país.

 

Había organizacións solidarias con Palestina, con Venezuela... mais non había unha organización que como tal atendese a todos os procesos e conflitos.

 

-Que non son poucos…

 

-Antes de pronunciarnos sobre un conflito facemos unha análise, non todos os conflitos de autodeterminación son realmente de autodeterminación, hainos que son doutro tipo, como integristas vestidos de autodeterminación. En todo caso, nós analizamos e axudamos neses espazos nos que non había nada. E onde xa había o que intentamos facer é poñernos en contacto coas organizacións que xa estaban a traballar e poñérmonos a disposición delas. Por exemplo, coa Francisco Villamil sobre Cuba, AGARB –que xa non existe- sobre Venezuela... Colaboramos sempre con quen xa estaba traballando antes nestes temas.

 

A nosa posición parte da análise. Nós cando argumentamos e explicamos o posicionamento a respecto de determinada cuestión é que hai uns elementos para apoialo. Tentamos explicalo.

 

No Estado español é imposíbel ler informacións sobre a realidade de Venezuela. E o mesmo con Siria. O que se le é propaganda en 100% dos casos

 

 

-Cal é a dificultade máis grandes que vos atopades para dar coñecer unha visión diferente deses conflitos, sobre os que ou ben hai un gran descoñecemento ou o coñecemento que hai é o fornecido a través dos grandes medios e que non sempre se axusta á realidade...

 

-A dificultade máis grande que temos sexa probabelmente esa, que a visión que existe no noso país desas outras realidades é unha visión medida polos medios de comunicación, que fan de intermediarios e os medios non son asépticos, teñen unha ideoloxía, uns propietarios que na maior parte dos casos son empresas capitalistas con intereses nesa rama.

 

Moitas veces só imos poder facer traballo dentro do que nos permita a axenda mediática. Por exemplo, estamos facendo actos sobre a situación de Honduras, que está a atravesando un momento complicadísimo e que non fica só en Honduras, atravesa toda América Latina. Mais ninguén fala de Honduras, ningún medio. Entón, é moi complicado explicar que algo está a pasar alí, porque nós temos a capacidade que temos e podemos facer o que podemos facer. Traemos xente de alí para que conte en primeira man o que acontece pero o impacto na sociedade diso é limitado porque non está socializado que exista un problema. Iso, por exemplo, non pasa cando facemos algo con Palestina, porque xa existe unha consciencia de que alí hai un conflito, de que hai unha ocupación. Palestina está na axenda mediática.

 

-O nacemento de MdL desminte que a solidariedade internacionalista cotiza á baixa na esquerda? É como se nestes anos houberse un repregamento da esquerda neste terreo.

 

-Bon, na esquerda houbo un repregamento en moitos campos, non só no do internacionalismo. Unha esquerda que progresivamente foi abandonando o marxismo é até certo punto lóxico que abandones tamén o internacionalismo. Boa parte das organizacións que se consideran de esquerdas non ven esta solidariedade como algo necesario. Mais a realidade vai noutra dirección. Por exemplo, Palestina dedica inxentes esforzos a internacionalizar o seu problema, con nós vai estar nos actos de quinto aniversario Leila Khaled, que no seu día protagonizou accións como o secuestro dun avión e facíano para situar no mapa do mundo o que estaba a pasar en Palestina. A través de moitos actos e esforzos, conseguiron que boa parte da xente en todo o planeta saiba que en Palestina hai unha ocupación ilegal de Israel e que pouca xente defenda o que fai o estado israelí.

 

O internacionalismo é básico. E vese agora por exemplo en Catalunya. A solidariedade doutros países e sociedades é moi importante e eles sábeno e notaron ese apoio internacional cando a represión empezou a traducirse en presos políticos e exiliados.

 

Moitos dos pobos cos que nos relacionamos descoñecían a existencia de Galiza. Ti explicábaslles que eras unha organización galega internacionalista e de solidariedade e preguntábanche “que é iso de galega”

 

-Na solidariedade internacionalista tamén hai, por dicilo así, os ‘temas espiñentos’. Mesmo na esquerda hai eses temas: solidariedade total para con Palestina e Sahara, solidariedade que vai a menos con Venezuela; e en temas como Siria tamén hai na esquerda todo tipo de posicionamentos ao respecto deste conflito

 

-Hai dous elementos. Por unha banda hai unha serie de causas que no grande sistema mediático teñen certa marxe. Como o Sahara ou Palestina. E hai outra serie de conflitos que cando aparecen é sistematicamente presentadas baixo un prisma de propaganda. Por exemplo, no Estado español é imposíbel ler informacións sobre a realidade de Venezuela. E o mesmo con Siria. O que se le é propaganda en 100% dos casos. A propaganda é tan ubícua, está por todas partes, é tan sistemática e constante que ao final loitar contra esa liña de explicación que che dan, contra esa visión, é moi difícil. E non se explica ningunha outra visión. Apostar en explicar esas outras visións non sempre é doado. Mar de Lumes ten recibido ameazas, membros da organización teñen sido ameazados e sufrido tentativas de agresión física. Ténsenos acusado de estar a soldo de non sei quen, en fin (ri), parece surrealista, aquí non hai ningún país estranxeiro financiándonos. Somos unha organización sen ánimo de lucro e que está rexistrada como unha asociación cívica na Xunta de Galiza.

 

-Falabas antes da bidireccionalidade da solidariedade, de como o internacionalismo permite dar a coñecer a realidade galega alén do Padornelo, en diferentes países do mundo.

 

-En moitos casos atopamos sorpresa. Moitos dos pobos cos que nos relacionamos descoñecían a existencia de Galiza. Ti explicábaslles que eras unha organización galega internacionalista e de solidariedade e preguntábanche “que é iso de galega”. Entón explicábaslle que era Galiza, a súa realidade, os efectos da falta de soberanía. E cando o explicas, ves que eses pobos tamén se recoñecen nas nosas loitas. Por exemplo, tivemos encontros con representantes dos pobos mapuches e acreditaban que había cuestións que compartíamos en canto a problemas a afrontar.

 

O que intentamos é explicar no exterior que somos un pobo sen soberanía e iso os pobos cos que nos relacionamos enténdese, porque tamén a padecen, sexan Escocia, Sáhara, Québec ou Catalunya.. E o mesmo pasa con Venezuela ou Honduras, que teñen soberanía formal mais á hora de exercela é cando se lles presentan os problemas. Ao final todos estamos na mesma loita, a da soberanía dos pobos por autogobernarse, por decidir por si propios en todo o que lles afecte.