Facer da espada unha arte
As vellas artes de Marte sobreviviron o paso á modernidade en escuros códices, en manuscritos medio esquecidos. Grupos de persoas dedícanse a reconstruílas como exercicio de historia e práctica física. Entre eles atópase Arte do Combate que, promovido por Diniz Cabreira en Compostela, bucea no Kunst des Fechtens, con orixe na Centroeuropa do Sacro Imperio Romano e base no texto do século XIV Há uma única arte da espada. Eis un extracto da reportaxe publicada no número 327 de Sermos Galiza.
Arte do Combate traballa para reconstruír a tradición do Kunst des Fechtens, orixinaria de Centroeuropa en tempos do Sacro Imperio Romano, dacabalo entre os séculos XIV e XV. “É dicir, na época de apoxeo e inicio da decadencia da cabeleiría”, relata a Sermos Galiza, “a finais da Idade Media”. De feito, o Kunst des Fechtens é “unha arte marcial da cabaleiría”. Aínda que na súa versión practicada na Galiza contemporánea prescinda de cabalos. “Empregamos a panoplia tardomedieval, composta de espada de dúas mans, espada dunha man, lanza curta e lanza longa. Ademais, inclúe o corpo a corpo”, di.
Malia a orixe etimolóxica das artes marciais estar relacionada directamente coa guerra -as artes de Marte, o deus romano da guerra-, a do Combate non está pensada para o campo de batalla, senón para duelos xurídicos, figura legal existente na altura, ou para a autodefensa manual. No texto de finais do XIV que serve de manual e que o propio Cabreira traduciu como Há uma única arte da espada advírtenno: “O autor pregúntase como loitar contra varias persoas á vez e axiña responde: Non o fagas”.
A existencia de documentación con “descricións técnicas precisas” é un dos requirimentos que, segundo o fundador de Arte do Combate, cómpren para considerar histórica unha arte marcial, “a esencia dos sistemas de loita”. “Por exemplo, a narración dun combate en Homero non significa que aí haxa unha arte marcial. O texto de Johanenes Liechtenauer [do que deriva Há uma única arte da espada] si ofrece detalles. Aínda que sexa unha arte que se deixou de practicar, é posíbel retomala”, apunta.
[Podes ler a reportaxe íntegra no número 327 de Sermos Galiza, á venda na loxa e nos quiosques]