Un estudo da USC destapa a figura dos "super-contaxiadores" do coronavirus
Entre un terzo e a metade de todos os contaxios rexistrados por mor de COVID-19 estarían relacionados con eses "supercontaxiadores".
Un estudo da Facultade de Medicina da USC e do IDIS liderados polo profesor Antonio Salas Ellacuriaga e o xefe de servizo de Pediatría do Complexo Hospitalario de Santiago, Federico Martinón Torres, vén de destapar a existencia da figura dos "super-contaxiadores" da COVID-19.
Para lograr a súa identificación, o equipo analizou case 5.000 xenomas do coronavirus, que en termos de código xenético do virus supoñen aproximadamente 150 millóns de letras.
Con todo, a principal complicación do traballo "non foi a cantidade de información coa que tiveron que lidar, xa que este grupo afai manexar este volume de datos que requiren un grande esforzo bioinformático. O problema computacional radica noutras análises máis propias da xenética evolutiva e para as que se necesitan días para obter resultados que logo hai que dixerir e interpretar".
En palabras do doutor Salas, “este é un paso fundamental para entender o proceso de dispersión do virus; e seranos de grande utilidade para tratar de prever e previr futuros brotes e pandemias, xa sexa de coronavirus ou outros patóxenos con potencial igualmente letal ou mesmo superior”. Salas engade que “o escenario no Estado español é un tanto particular no contexto do continente; no noso país entraron as primeiras cepas do virus que afectaron a case toda Europa, pero a maiores, recibimos unha cepa asiática que apenas entrou en ningún outro país europeo; un ‘supercontaxiador’ pertencente, especificamente, á liñaxe B3a”.
A orixe, non antes de novembro do 2019
Ademais da comprobación do novo dato sobre a existencia dun axente supercontaxiador, o estudio realizado leva parellas outras consideracións relacionadas coa data probable do inicio desta epidemia, así como a súa posible orixe que os investigadores sitúan no mundo animal.
Por unha banda, os investigadores afirman que a variabilidade xenética do coronavirus correspóndese ao esperado por un proceso evolutivo natural. Neste sentido, sinalan que “os datos non serían compatibles con manipulacións de laboratorio, baseadas exclusivamente en teorías conspiracionistas sen argumento científico”. Ademais, “usando simulacións teóricas que se alimentan da variabilidade xenómica observada no coronavirus, o traballo sitúa de maneira precisa a orixe evolutiva máis recente de todas as cepas actuais non antes de novembro de 2019”. En base aos datos recolleitos e analizados, o equipo formado por Antonio Salas e Federico Martinón suxire a posibilidade de que na primeira onda epidémica asiática puideron existir moitos máis casos que os reportados polas autoridades sanitarias.