O espectáculo dos solpores galegos

"O sol axexou primeiro co seu ollo de lume, e logo esparguéuse en raiolas mornas sobre o mundo”. Con estas palabras describe Neira Vilas na súa novela máis recoñecida, Memorias dun neno labrego, un amencer. No momento oposto do día, o sol fecha o seu ollo de lume, recolle as súas raiolas e esmorece no solpor mais, mentres vai recollendo esas raiolas, penduradas sobre as cousas do mundo, tinxe de vermello todo aquilo que toca. É o momento no que o sol axexa desde o mar as montañas e a xornada que remata, e a negra sombra fuxe do poema pola liña fósil do horizonte, que diría Rivas, porque tras o solpor chega o entre lusco e fusco. Os días longos do verán permiten desfrutar dos mellores solpores do ano desde calquera recuncho do país, ao que chegan milleiros de visitantes cada temporada estival para comprobar se a beleza das nosas postas de sol é tan certa como se conta. É no verán cando tarde tras tarde, miles de bocas abertas observan a fin do día desde a area da praia, ou desde o cume dunha montaña, ou desde a terraza dun bar, ou desde a ventá dunha casa. Porén, sen que ningún lugar desmereza a calidade do solpor, non hai final como os dos solpores no mar, nos que o sol se desfai, deitado na enorme masa de auga durante uns segundos, xusto antes de desaparecer, tinguindo de sangue o océano azul que torna vermello nun espectáculo visual de difícil descrición, salvo para grandes poetas como Amado Carballo, “Acorado e roibo / durmíase o día / coa testa deitada / no colo da ría". Hoxe en día existen mil e unha recomendacións de lugares onde ver os mellores solpores da Galiza. Entre os máis recoñecidos cómpre destacar os da Costa da Morte. Comezando polo norte da zona dos naufraxios, a praia de Laxe é un lugar perfecto para contemplar a posta do sol sobre o mar, descansando sobre a area fina do lugar perto dunha morea de bares que permiten desfrutar da vista cunha bebida ben fría na man. Próxima a Laxe tamén se atopa a coñecida praia dos cristais que, aínda que durante o día sexa un lugar moi concorrido por turistas, vira nunha localización especial para ver a posta de sol ao caer a tarde. Cómpre engadir á listaxe os lugares de Muxía. Sexa desde a praia da vila sexa desde a Punta da Barca, xunto ao faro e ao santuario da Virxe homónima, a beleza do solpor fúndese co misticismo da zona, proporcionando unha sensación de tranquilidade para os espectadores, sempre e cando o vento durante a tarde non sopre tan forte como habitúa facer. Os solpors galegos son un espectáculo visual de difícil descrición, salvo para grandes poetas como Amado Carballo "Acorado e roibo durmíase o día coa testa deitada no colo da ría" Tamén resulta singular observar o espectáculo da posta de sol no cabo Touriñán (Muxía), que desde o 18 de agosto até o 19 de setembro vive o último solpor do país, xa que é o punto máis occidental de toda a Península, despois do portugués cabo de Roca. Hai quen di que este cabo semella máis a fin do mundo que a propia Fisterra, outra localización que calquera amante dos solpores precisa visitar, porque son moitas as posibilidades de ver unha boa posta de sol na zona fisterrá. Ben desde o faro, quizais o lugar máis típico e máis visitado; ben desde calquera das súas praias, como a de Mar de Fóra, na que o sol baña as ondas dunha cor dourada que se funde coa escuma das súas cristas nun baile violento polas fortes mareas; ben desde o Monte Facho, lugar de lenda onde se sitúa a cidade dos nerios, antigos poboadores celtas destas terras, en cuxa cima tería o seu altar o sol. Viaxando un chisco cara ao sur, resulta unha moi boa opción o Monte Pindo (Carnota), un miradoiro natural cunhas impresionantes vistas para gozar da despedida do Rei Sol desde as alturas. Aínda que, se quen o visita non quere durmir na Moa, deberá baixar rápido para que as sombras do entre o lusco e fusco non confundan o seu camiño. Perto do Pindo atópase a praia máis longa da Galiza, a da parroquia de Santa Comba de Carnota, con case 7 quilómetros de extensión, que semella perfecta para contemplar un solpor sobre o mar desde calquera parte do enorme areal, ou desde as pedras de Boca do Río, na desembocadura do Vadebois. Pero a Costa da Morte non é a única zona atractiva para desfrutar dos solpores galegos. As illas Cíes, situadas na boca da ría de Vigo, son un dos paraísos máis demandados tanto polos turistas como polos propios galegos e galegas. Quizais a localización máis idónea para observar o solpor é a Cadeira da Raíña, no Alto do Príncipe, un dos puntos máis importantes no conxunto do arquipélago. No extremo da península do Morrazo atópase Cabo Home (Cangas), un dos puntos máis visitados para desfrutar do solpor pola escultura de metal con forma de caracol situada no lugar exacto polo que pasa o sol cando descende cara ao mar. Ringleiras de persoas agardan cada tarde de verán o momento xusto para obter a fotografía que capture o grande ollo de luz no centro mesmo da construción, unha fazaña que xa case é tradición para as persoas coñecedoras do lugar. Tamén no interior Resulta evidente a vinculación do solpor e o mar, porén a Galiza está chea de lugares interesantes desde onde contemplar as postas de sol sen necesidade de desprazarse até algunha praia. A cidade de Santiago de Compostela é un exemplo claro. Antía Castro, fotógrafa da comarca de Compostela, asegura que “os mellores lugares para ver o solpor son a Cidade da Cultura, desde onde se contempla toda Compostela bañada pola luz laranxa do sol. E tamén desde o Pico Sacro (Boqueixón), perto da cidade”. Seguindo cos solpores do interior, Xiana Fole, nada en Ourense, opina que “aquí os solpores son algo máis suaves, máis cálidos, con cores pasteis colocadas unha enriba doutra sen se mesturar no horizonte; eu recomendo ver as postas de sol ourensás desde a ponte Romana ou o Monte Alegre”. Seguramente este verán, debido ás restricións pola Covid-19, haberá moitas actividades da vella normalidade que non poderán levarse a cabo, pero os solpores non formarán parte de ningunha desas restricións, polo que sempre serán unha boa opción para desconectar da realidade deixándose levar polas raiolas dun sol de coroa rota, observando como os “loceiros degolados se desangran de ouro no mar”, como di Manuel Antonio.