O circuíto da pobreza ou como vagar polo máis básico

Albergues e comedores sociais, moitos deles xestionados por organizacións relixiosas, son as principais respostas das institucións galegas á problemática das persoas sen fogar. A maioría fixa un prazo de entre sete e dez días de estancia continuada, tendo que esperar un tempo similar para regresar. Recursos que, segundo os colectivos sociais, fomentan a cronificación dos casos, son pouco flexíbeis e insuficientes para resolver un problema que vai alén das carencias materiais. Caen no que S. R., de 34 anos, define como un “circuíto da pobreza” para o que non ofrecen solución.

“Vas rebotando de albergue en albergue, algunhas noites quedas sen cama e toca buscar un caixeiro. Cando te levantas o primeiro que buscas é un café quente. Logo á unha do mediodía tes que estar na cola do comedor ou quedas sen papar. Pola tarde tratas de safar un bocadillo nas monxas. E ás oito toca marchar para ter sitio no albergue. Cada cousa nun recuncho da cidade. Entras nesa espiral e non encontras saída, dependes para todo. Para ducharte, para renovar o DNI, para lavar a roupa, para cargar o móbil, para os medicamentos...”, explica sobre o seu día a día.

Outros como C.M., de 47, prefiren itinerar para asegurarse un teito. “Paso dez noites no albergue de Vigo, aforro o necesario para marchar en bus a Santiago para outras dez e logo volvo baixar”. Do que saca pedindo na rúa paga o boleto, pero hai quen chegou mesmo a emprender a viaxe a pé. “Varias veces quedei sen cartos e xa cumprira o prazo nos albergues, así que marchei camiñando até Pontevedra”, recorda L.G., de 29 anos.

 

[Podes ler a reportaxe íntegra no Sermos Galiza 241, á venda na nosa loxa e nos quiosques e puntos de venda habituais]