A cadea perpetua encuberta
Derrogar ou ampliar a prisión permanente revisábel. Eis os dous escenarios que se presentan para a polémica medida, incorporada en 2015 no Código Penal, e que volveu esta semana ao centro do debate político. Só houbo un único condenado a esta cadea perpetua encuberta e foi na Audiencia Provincial de Pontevedra. Eis un extracto da reportaxe publicada ao respeito no Sermos Galiza 289.
“Máis ben o seu efecto é simbólico. Conséguese rachar cunha cuestión que até o de agora era tabú no Estado español, que é o de falar da cadea perpetua. Pódese dicir que a cadea perpetua xa existía, pero non levaba ese nome. Que unha persoa pase 36 anos en prisión, que é o triste récord da democracia española, non pode cualificarse doutro xeito que de cadea perpetua”, explica David Soto, profesor de Dereito da USC e membro de Esculca, en declaracións a Sermos Galiza.
“O Código Penal español antes da reforma xa era especialmente duro. E esa dureza foise incrementando nos últimos anos por unha dupla tendencia, a de aumentar a gravidade das penas e a de asegurar o cumprimento íntegro das condenas. Pois ben, cunha condena de prisión permanente, unha persoa pode conseguir saír do cárcere aos 25 anos, mentres que hai xente condenada antes da reforma que terá que cumprir até 40 anos de prisión efectiva”, apunta Soto.
[Podes ler a reportaxe íntegra no Sermos Galiza 298, á venda na loxa e nos quiosques[