Cada xeración de mulleres crece cun terror no corpo

Por que no imaxinario social estar bébedo constitúe un atenuante para o agresor sexual e un mecanismo responsabilizador no caso da agredida? Por que soas, sobrias ou borrachas é complicado chegar a casa sen medo? Por que existe un relato espectacularizador que disipa as agresións sexuais con uso de drogas baixo o paraugas da submisión química? O discurso técese nunha perpetua reformulación acorde aos tempos. Cada xeración de mulleres crecemos cun terror no corpo. As infancias e adolescencias dos 90 marcounas o crime de Alcàsser, as do 2020, as mandas de violadores. E no 1880 era Jack o Destripador o que restrinxía o movemento das mulleres no espazo público a través do medo na noite (Nerea Barjola, 2023). O relato que busca o dominio dos corpos, o biopoder reelaborado unha e outra vez nunha obtusa dinámica circular, flutúa sempre sobre os mesmos conceptos do varón moralizador e da muller sospeitosa (Rita Segato). Drogas e violencia sexual O discursivo faise efectivo a través da violencia simbólica, manifestada nas relacións de poder e desigualdade, en sintonía coa orde social. Os medios son parte dos actores que garanten o mantemento deste status. Ou viralízase na dixitalidade cunha expresividade común entre a onda reaccionaria tiktoker incel, nacida ao abeiro dunha presunta crise da identidade masculina tradicional. Por exemplo, na masculinidade violenta e fráxil dos mozos que apelan en redes a un body count baixo, que pretendidamente rexeita as mozas con experiencia sexual e, ao tempo, polo mesmo motivo, xustifican o abuso contra elas. Mentres as masculinidades disidentes que sempre existiron en minoría, abren camiño alén do performativo, comprometidos cos valores estábeis do coidado mutuo e coa renuncia ao poder. Na violencia sexual con presenza de drogas, alén do citado mecanismo atenuante do agresor e culpabilizador da agredida, existe unha terceira dimensión que fai da substancia o centro. Oculta a existencia dunha dinámica estrutural na que os abusos se perpetran facilitados por situacións de consumo. A substancia como protagonista. Nun 29% de violencias sexuais atendidas en 2021 confírmase a presenza de drogas Desdebuxa que o consumo pode ser voluntario, tanto con finalidade de diversión como terapéutica, e non por iso a violencia sexual é menor. Nun 29% de violencias sexuais atendidas no 2021 confírmase a presenza de drogas. No 83% dos casos, as mulleres agredidas consumiran por si mesmas alcol, cocaína ou cannabis (Observatorio Noctámbul@s, 2022). Obviar este feito dificulta a identificación de violencias, tanto por parte das agredidas, que dubidan de si mesmas e da súa responsabilidade, como por parte dos agresores, educados na cultura da violación (Proxecto Malva). Ao falar de submisión química elúdense estas casuísticas e ponse o foco na tipoloxía proactiva das drogas inoculadas en secreto. Até o punto de que a terminoloxía submisión química emprégase como sinónimo de agresión sexual. Este imaxinario acompáñase da idea do violador descoñecido que intoxica con escopolamina vertida na copa. Os datos transmiten que polo menos sete de cada dez agresores son, en maior ou menor grao, coñecidos (até un 80%, segundo o estudo Sexviol, 2021, da Universidade Complutense, Universidade de Xaén, Carlos III e Universidade de Valencia. No 17,4 % ese vínculo é de parella). Desde Barcelona, o Observatorio Noctámbul@s sobre as violencias sexuais nos contextos de ocio nocturno propón revisar o termo submisión química e empregar o epígrafe 'violencias sexuais con presenza ou con uso de drogas', que recolle todas as casuísticas e sitúa a violencia no centro da cuestión. Violacións grupais No 2021 hai constancia de 95 delitos sexuais grupais en Galicia. No conxunto do territorio estatal, increméntanse 56% entre 2016 e 2021, pasan de 371 a 573 (Ministerio do Interior, 2022) e nunha de cada catro ocasións o agresor é menor (feminicidios.net, 2022). Con todo, o 95,7% das agresións sexuais teñen un único responsábel. A conciencia social, a visibilización e os mecanismos de reacción legal son maiores, mais segue a existir unha porcentaxe que nunca se denuncia (un 88%, segundo o estudo Sexviol). Se as agresións non teñen relación cunha violencia estrutural, se os agresores son monstros ocasionais sen rostro, sen unha realidade común detrás, sen unha cultura, se non hai contexto, nin antes nin despois, se a protagonista é a substancia inoculada á vítima correcta, prodúcese un legado increbábel, xeración tras xeración. A tentación é pensar que fomos nós, que non estivemos quietas, nin camiñamos abondo rápido ao voltarmos a casa.