Galiza: mercantilizando a educación

As posibilidades dunha educación de calidade, pública e gratuíta para toda a cidadanía están a ser enterradas cos recortes e as privatizacións por mor dun modelo social no que se procura facer do saber un negocio lucrativo. Así mesmo, o deseño dos coñecementos, currículos, métodos e prácticas que se inculcan tanto nos futuros traballadores e traballadoras, como na cidadanía en xeral, son cada vez máis funcionais ás necesidades empresariais. Converter a transmisión do saber nun recurso privado, que garanta posicións de vantaxe a quen máis medios ten, está tamén na base da actual relación mercantil en que se está a converter a educación. 67% dos ingresos da privada concertada na Galiza son públicos, superando a media estatal de 57% Na Galiza, a política do Partido Popular é un claro expoñente da aposta decidida por este modelo privatizador en detrimento do ensino público. A realidade é que, mentres se fechan ano tras ano unidades nos centros educativos de titularidade pública e se escatiman recursos materiais e humanos, facilítase o acceso ao réxime de concertos educativos e increméntanse de continuo as subvencións ao mesmo. De feito, no noso país, 67% dos ingresos da privada concertada son públicos, superando a media estatal de 57%. Non deixa tamén de ser significativo, neste sentido, que a Xunta teña ampliado até seis anos a duración dos concertos para as etapas educativas diferentes da Educación Primaria cando non está obrigada a facelo. Fondos públicos Se nos fixamos no último período de aprobación de concertos educativos, o comprendido entre o curso 2023/24 e o curso 2028/29, podemos comprobar que medran en 77 o número de unidades concertadas con respecto ao período anterior abranguendo un total de 282 centros. Resultan así 3.990 unidades concertadas, con arredor de 82.250 alumnos, con financiamento en educación infantil, educación primaria, educación secundaria obrigatoria, educación especial, formación profesional básica e ciclos formativos de grao medio e de grao superior, así como a formación en centros de traballo para os ciclos formativos de grao medio. En total son 1.900 millóns de euros, arredor duns 317 millóns anuais, para estes seis anos o que representa un incremento de 23% en comparación coa convocatoria do ano 2017. Especialmente grave neste proceso de desmantelamento dos servizos públicos resulta a política de desvío do alumnado de FP cara aos centro privados, dada a enorme demanda existente para esta modalidade educativa. O alumnado que estuda ciclos ordinarios en centros privados sostidos cos fondos autonómicos medrou un 62% en doce anos, o triplo que o matriculado na pública. Na actualidade, o alumnado matriculado en aulas concertadas supón un de cada seis inscritos totais en ciclos ordinarios; un incremento que triplica o que se produciu nos centros públicos no mesmo período. Máis alumnado e cunha oferta máis diversificada xa que cada vez hai máis aulas financiadas con fondos públicos. Neste momento, o número de unidades concertadas en FP de grao medio e de grao superior ascenden a un total de 227, un 53% más que hai dez anos. Ao servizo das elites Para este modelo neoliberal, o ensino público é un inimigo a bater co obxectivo de facerse, mediante o seu desmantelamento, con todos os seus recursos. Preténdese, así, que a educación pública cumpra unha función residual, case que asistencial, mentres se incentiva un sistema de libre elección consonte os intereses, os medios e as capacidades das familias e dos individuos. Para este modelo os Estados deben gastar o mínimo posíbel na educación pública, cuxos orzamentos deberían destinarse ao mantemento dunha rede privada o máis extensa posíbel, na que os centros ou as familias reciban directamente os cartos públicos para que elixan entre as múltiples ofertas de mercado. Deste xeito, como se dunha mercadoría ordinaria se tratase, delégase nas familias para que asuman a responsabilidade na elección dos centros, o gasto que están dispostas a realizar na educación dos fillos ou tipo de formación dos mesmos. Esta tendencia privatizadora fai parte esencial dunha concepción que consiste en deixar de considerar a educación como un ben público e común ao servizo da sociedade, para pasar a considerala como un ben privado ao servizo das elites e das necesidades da economía. Mais, este progresivo abandono do publico, e a conseguinte dependencia do financiamento privado, incrementan a polarización e a desigualdade entre os tipos de centros e redes educativas facendo que medre a desigualdade entre o alumnado que asiste a uns ou a outros centros. Trátase, pois, de favorecer que os membros dos grupos privilexiados gocen das mellores condicións de escolarización e de socialización.