Viaxe ao celtismo electrónico

Este disco de Koroiev é unha desas pequenas xoias que se poden atopar perdidas por bandcamp. Estas verbas son, como as súas notas, unha invitación a deixarse atrapar polo percorrido que propón. Valverde continúa o periplo iniciado en Kostia Bogomov, o anterior traballo de Koroiev, na que o protagonista, que dá nome ao álbum, se ve arrastrado a un universo máxico "no tempo aquil no que os animales falaban", como escribiu Celso Emilio Ferreiro. Valverde | Koroiev | Once pezas | 2019 | 4 euros Colócase así tras o ronsel do Immram, denominación que na cultura celta recibe este tipo de relatos que versan sobre viaxes ao outro mundo ou o máis alá. Desta volta, Kostia esperta en Valverde, terra conquistada pola noite. Situándonos, xa que logo, na dimensión do extraordinario, inspírase nas lendas e crenzas sobre a morte para propor unha folla de ruta desde unha posición acústica do descoñecido, do que causa estupor e, por veces, desacougo. Deste xeito, as voces humanas entran na peza cunha dimensión étnica, entre o abraio exótico e o latexo do marabilloso. Falar deste álbum é intentar traducir unha colisión constante de sensacións que nos arrastran a un mundo de misterio, a esa dimensión oculta da realidade na que a maxia é posíbel. Por momentos épico ou caendo noutros na escuridade, aparecen tamén pezas con reminiscencias case de panxoliña ou cantiga de berce. Koroiev agocha a sinatura do músico e educador Roberto Casteleiro, tamén coñecido por Korokati, Federico Flesfa ou Fagot &amp; Popota. O estilo, para os amantes das etiquetas, ten unha definición difícil. Sen desatender nunca a electrónica como categoría, ben poderiamos optar pola denominación de folk progresivo. Porque o que Koroiev elabora é unha paisaxe sonora pola que nós debemos transitar. Inquietante e críptica. Con toques de ruído ás veces, ou mesmo alentos e respiracións, na sempre cambiante embrolla do relato agroma tamén o tradicional coas coplas cantadas de "Modia" ou os timbres de gaita en "Illa da Vaca". Porén, fronte nomes como o de Baiuca, que poderían parecer referente, Koroiev traballa un rexistro moito máis narrativo. Se no anterior traballo os versos de Celso Emilio convocaban o sentido da viaxe, acometendo a función de bardo, o celtismo tinguido de electrónica precipítase sobre nós nesta nova entrega. Entra a chamada dese corno primitivo a través do que Koroiev procura os seus orixinais sendeiros creativos. E nese entorno máxico aparece o arrecendo tribal que ancora a música a unha terra e, ao tempo, a eleva cara ao universal.