Vaia fantasía

Non é doado escribir un artigo sobre Tanxugueiras despois do que se leva escrito, mais non quero deixar pasar a oportunidade de contar certas cousas que, por proximidade, quero contar. Podería asinar este artigo simplemente copiando aquí o que publiquei no mes de decembro e dicindo: xa volo dixen. É esa a confianza plena que teño nelas, porque as coñezo e só podo dar grazas de ter a fortuna de poder compartir un momento histórico como este ao seu carón. Lección práctica de feminismo e sororidade, cando ao día seguinte pola mañá coa resaca da posfesta sae Aída dicindo que apoian a morte a Chanel fronte ás críticas que estaba recibindo. Falaba de como nos daban leccións ao resto: de humildade, de xenerosidade, de coherencia, de orgullo, de ter o punto de mira no ceo e non no embigo. Pero estes días vimos moito máis. Lección práctica de feminismo e sororidade, cando ao día seguinte pola mañá coa resaca da posfesta sae Aída dicindo que apoian a morte a Chanel fronte ás críticas que estaba recibindo. Eu fun espectador directo do bo ambiente que había entre todos os concursantes e grupos de baile. Fronte á competitividade, colaboración. E así o demostraron, un día antes, sacando un tema con Rayden. Alén diso, fun testemuña da admiración que todo o equipo técnico e o resto de músicos sentían cara elas. Escoitar marabillas como a Nino Vargas dicir que quería saber máis da música tradicional galega e facer un tema con elas cantando en galego... Vaia fantasía! Isto na era pre-Tanxugueiras sería impensable. As mensaxes que me chegan de todas partes da Galiza, de mestres e mestras de canto e baile, de docentes de primaria e secundaria dicindo que hai alumnos que lles chegaron esta semana afirmando que a partir de agora ían falar galego sempre. A min como defensor da lingua cústame conter as bágoas. Vídeos de xente en discotecas de Madrid cantando "Non hai fronteiras". Incríbel! E aínda había quen dicía que non tiñan que ir! Xa só polo fomento da lingua, pagou a pena. Emocionáronnos a todos e uniron un pobo no orgullo de ser, no propio, sen renunciar a ser elas mesmas, na tradición que non é a historia, a tradición que é a eternidade; como dicía Castelao. Tamén espertaron a simpatía e respecto dunha gran parte do pobo español. Só hai que ver as votacións. Moitos dos nosos veciños viron en Tanxugueiras un proxecto que tamén os incluía a eles ata o punto de querer que un proxecto cantando noutra lingua que non é a súa os represente nun concurso internacional. A nosa Galiza xamais foi excluínte, porque galego non é o que nace na Galiza; galego é o que á Galiza lle nace no corazón. Houbo unha estafa prefabricada por unha multinacional da música? É evidente que si. Pois que lles aproveite. Aquí viñemos a outra cousa. De todos xeitos, sendo un ente público, algunha cabeza dalgún directivo da TVE debería rodar. Tal vez viron o cabalo de troia e tiveron medo, tal vez simplemente foi todo un negocio de catro porcos. Pero sexa como fora, a forza de Tanxugueiras, que é a nosa forza, é imparábel. Elas gañaron onde hai que gañar, nos corazóns da xente. Que sirva o exemplo e que esta forza siga imparábel: se queremos gañar unha nova Galiza nun novo Estado español, gañemos o corazón da xente. Por nós, en nós, para nós. Remato co berro de Sabela ao rematar a actuación naquel Palau Municipal D´Sports e diante de todo o Estado: Viva Galiza! E eu engado: Viva a música galega! Vivan as Tanxugueiras!