Trece cancións bonitas

E ás veces as bágoas saen. E desta vez… Pasoume. Mais só a primeira vez que o escoitei, que na seguinte xa non me pillou coa baixa garda! Germán Díaz (zanfona, caixa de música programábel, aurephone, órgano de babaria, bendhir, zarb, voz) e Benxamín Otero (corno inglés, óboe, caixa de música programábel) unen os seus talentos neste Trece Cancións Bonitas. Trece cancións bonitas | Germán Díaz e Benxamín Otero | 2018 | 10 euros O disco, cunha produción impecábel, foi gravado nos Estudios Casabranca por Germán Díaz, excepto a colaboración do clarinete (o clarinete con máis flow!) de Pablo Pascual, que foi gravado nos Estudios Belgrado por Pedro Pascual. Ademais, como Benxa e Germán son de pico fino, levárono mesturar e masterizar onda Triqui (José Trincado) a Saviksound Studios. As fermosas fotografías son de Benxamín Otero e o deseño gráfico de Fernando Fuentes. De feito, hai un efecto moi curioso coa galleta, que é o prato roto da foto: cando abres a caixa, esa galleta continúa o debuxo do cartón. Chulísimo. Todo en branco e negro, coa mesma elegancia coa que se caracteriza a música que atopamos dentro. E rematando de falar do agasallo material que envolve estas pezas, contan que durante o proceso de gravación do CD faleceu o avó de Benxa. Dedícanlle a el as Trece cancións bonitas. A el e a todos os avós e avoas. Nestas Trece Cancións Bonitas atopamos pezas de procedencias totalmente diferentes, mais perfectamente fiadas no discurso, ao facer súas cada unha destas trece alfaias: un valse de Erik Satie, pezas populares españolas e galegas, unha peza de Richard Galliano, un lied de Franz Schubert (que fala dun zanfonista que toca na rúa ao frío mentres a xente o ignora), unha peza composta por Valentin Clastrier, outra dos irmáns Mancuso, un one-step popular nos anos trinta e, por suposto, composicións orixinais de Germán Díaz. E é que todo o que fagan estes dous cracks ben feito estará! O empaste entre os seus talentos, a creatividade dos dous e o desexo de explorar novas tímbricas xa son unha constante. Tampouco tiñan nada baixo o listón, ollo, xa que non podiamos esperar menos deles. Ademais, que se non o solto rebento, declárome unha fervente seareira de Germán Díaz cantando. Non só o fai de marabilla, senón que é simpatiquísimo! Rematou de namorarme en Si vas a París, Papá!. Fascinoume especialmente a peza Es un sombrero, de grande sensibilidade e dozura. "Aunque me ves que canto, no canto yo. Canta la lengua, llora el corazón".