Son contemporáneo desde a tradición

Tocou cos mellores: con Anxo Lorenzo, con Carlos Núñez, con Pancho Álvarez ou con Rodrigo Romaní. Colaborou con Ardentía, con Faltriqueira ou con SonDeSeu. Álvaro Iglesias publicou o seu primeiro disco a solo en 2018, Alma, arriscando e convertendo aquel traballo no primeiro disco de música celta no que o contrabaixo se convertía no instrumento solista, e non só saíu indemne do desafío, senón que logrou un acabado refinado e sorprendente. Logo viñeron catro temas que lle puñan banda sonora ao filme de Óscar Doviso Luarada. E agora, por fin, aparece o seu segundo álbum, no que todos aqueles achádegos consolídano como un inexcusábel da música galega de agora mesmo. Vagalume / Álvaro Iglesias / Zouma Records - Inquedanzas Sonoras / 2021 / Dez pezas / En plataformas dixitais Os seus argumentos son incontestábeis: pulcritude e refinamento na execución e un coidado equilibrio entre tradición e modernidade nas composicións. Vagalume ten un certo regusto a bandas pioneiras como Milladoiro ou Na Lúa -no que tiñan de aggiornamento da música folk, como entón se lle chamaba- mais sen renunciar ao seu tempo, a todo o que levamos escoitado nas últimas décadas. A extensa carreira de Iglesias como músico de estudo acompañando a músicos de todo tipo, permítelle ademais matizar calquera peza sen violentar a súa natureza esencialmente tradicional. Para facer mesturas é preciso coñecer ben os ingredientes, e Alvaro Iglesias coñéceos de cor. Pezas como "Acuneirina", "Canto de Rebordechao" ou "Ma Ceiba" introducen unha vigorosa inxección de creatividade que insiren o repertorio celta noutros territorios que, porén, acaban acomodándose ás pautas do noso. A flexibilidade permite que un estilo permaneza vivo e non derive nunha fórmula e isto é o que Vagalume consegue ao longo dos seus dez cortes. O disco benefíciase das colaboracións, que permiten airear -e mesmo acentuar, en ocasións- o protagonismo do contrabaixo, cuxa presenza como líder non sobrecarga en ningún momento o repertorio. Un dos grandes achádegos de Iglesias é, precisamente, lograr que un instrumento orientado ao acompañamento se transforme na voz principal sen que en ningún momento cause estrañeza, sen que nada pareza forzado. A continuidade queda fixada no repertorio, e o novidos nunha sonoridade que non desmente a raíz. En síntese, a demostración de como soar contemporáneo cunha instrumentación desusada de estirpe tradicional.