As sombras da caverna

Ulía a herba e tamén a inverno. Sentín o eco das miñas propias pisadas soando na rúa. É o que ten chegar tarde, hai que dalo todo nos últimos 100 metros. París, Lisboa / Salvador Sobral / Doce pezas / Warner / 2019 / 15 euros CD / 22 euros vinilo O meu recordo pre Covid-19 vai para o jazz galego. Sabiamos que Salvador Sobral acudiría ao Dado Dadá despois do concerto que ofrecera no auditorio. Eu non puidera ir, esgotáranse as entradas, pero non quería quedar sen o pracer de escoitar a súa voz delicada. Un dos discos dos que vos falo hoxe é París, Lisboa, o último proxecto de Sobral. Abre o primeiro corte cantando a capela cunha percusión dura que retumba na cabeza. Máis adiante continúa o piano abrindo xanelas como Yoko Ono. Seguen aparecendo os instrumentos e, por riba deles, a voz inconfundíbel do cantor portugués. Conta 180 días de hibernación, uns cantos máis que os 100 que durou o noso confinamento. Ten esa forma de falar de si mesmo, amarrado na súa esencia, para enfrontar os medos a través da música, é terribelmente fermoso ese inicio do disco. Despois, cancións en castelán, francés, inglés, portugués…abrazadas na etiqueta jazz, pero autenticamente Sobral. A idea de lembrar o Dado Dadá nestes tempos en que a hostalaría anda a se recuperar do golpe é para min como voltar ao paraíso. Ese local como doutra época, no que case non collía unha almiña, hoxe en día é algo imposíbel de ver. Esa é a auténtica natureza do jazz: rebumbio e escuridade. Xunto a Sobral apareceu tamén no Dado unha das figuras do panorama galego que máis admiro: Abe Rábade. Sobran as palabras para este fantástico pianista que leva sempre a Galiza na súa música. Creador de atmosferas luminosas, foi quen de traer Lorca a bailar na Quintana. Quen non recorda esa noite de maio do Lorca Namorado? O sol quedou agochado baixo as pedras e a lúa alentaba as sombras dos que danzaban, e aquelas voces… Abe Rábade ten unha discografía extensa, pero creo que para o día de hoxe, algo cuberto e pouco prometedor, merece moito a pena escoitar Doravante e aquel corte "Estación do silencio", marcando os segundos no reloxo. Aquela noite no Dado coincidiron estes dous músicos sen repertorio concreto, levaban tan só a natureza do seu talento. Sentimos a conxunción de traxectorias, escoitamos esa complicidade feita exclusivamente para as persoas que alí caemos. Os discos son como marabillosos recordos da música, sombras na caverna. Por iso é importante seguir apoiando a música en directo, porque aquela noite non volverá suceder daquel xeito. Acudide sempre que poidades, aínda chegando algo tarde ;)