Só a memoria nos volve eternos

"Porque estoy harta de que me toquen los muertos" dicía a Gata Cattana nun dos seus temas. Ela, Ana Isabel, vénme moitas veces á mente cun profundo sentimento de tristeza. Póñoa no coche e mentres a escoito cústame conter as bágoas. É incríbel o seu nivel artístico: as letras, a poesía, a forza cantando...Deixounos hai xa cinco anos, un 2 de marzo. Cada 8-M fago por manter vivo o seu recordo a través da súa música e adoito poñérllela ás nenas. Pasou tempo dende a súa morte mais, pola forte dor do seu pasamento, semella que foi onte. Morreu Xaime e tamén morreu Narf xa hai uns anos, e con eles, un anaco de todos nós. Morreu Sígaro, Íñigo Muguruza… son moitos os que nos deixaron e todos doen. Onde quedaron eses textos antifascistas feitos con tan bo gusto? E ese feminismo de vangarda e cóctel molotov? Que merda estades a cantar agora? -imaxino que pensa dende a tumba-. E moitas veces vénme á mente: que cantaría agora mesmo? A cantas camaradas deixou de arrastrar cara ao noso bando? Nunca a coñecín, pero sinto que a quero. Sinto que sempre a quixen sen coñecela, como te quero a ti, loitadora descoñecida que remas ao meu carón sen vernos as caras. Porque todas somos unha, como as formigas, todas amigas, que cantaba Amparo Ochoa. Na Estrada adoitaba morrer algún adolescente cada ano. Normalmente en accidente de coche coincidindo coas festas de San Paio ou así. O primeiro morto que me tocou de perto, e ao que tampouco coñecín foi Pino. E, sen coñecernos, estamos ligados pola música para sempre. Foi o primeiro guitarrista de Xenreira. Eu entrei no grupo para ocupar a súa forzada ausencia. Se el non chega a falecer probablemente xamais tería coñecido esa banda e o meu desenvolvemento musical non tería sido o mesmo. Quizais tería unha banda que cantaba en inglés, ou incluso castelán para que negalo. Xavierón era o noso amigo. Cantante do grupo Fusquenlha no que tamén tocaba o Gus (o meu socio en NAO). Faleceu de súpeto, dun ictus. Creo recordar que aínda non cumprira a maioría de idade. Era unha persoa incríbel. Un patriota galego, un rapaz grande e bonachón, que merecía ter unha vida longa. Que faría agora mesmo se estivese vivo? Cantos discos podería ter gravado? "É a voz das túas razóns"; cantaba. Aínda me lembro da melodía e iso que non se chegou a gravar nunca. Coñecín a Xaime Mateo a través do teléfono. Tivemos unha conversa para documentarme e poder facer a crítica do seu álbum para o Sermos Galiza. Sentín unha conexión inmediata, un xeito común de ver a música e o mundo; e namoroume a súa personalidade humilde e alegre; e a súa intelixencia. Deixounos hai nada. Pavillón dos remedios, Non pare a festa, As crónicas… que cancións tan boas! Morreu Xaime e tamén morreu Narf xa hai uns anos, e con eles, un anaco de todos nós. Morreu Sígaro, Íñigo Muguruza… son moitos os que nos deixaron e todos doen. E cantos outros abandonaron a música e xa non sabemos nada deles, como se mortos tamén estivesen! No que fago, ás veces, sinto que o fago tamén por manter prendidas as súas lapas. A miña luz é a súa luz. Síntoos de dentro cara a fóra para prohibirlle a escuridade cubrirnos co seu manto de veludo.