Rock de autor fóra dos tópicos

Outras músicas van tomando as rendas do mercado, así que os seguidores do pop e o rock "clásicos" poden caer na tentación de crer que o xénero está desgastado ou que estamos condenados a repetir as fórmulas de sempre unha e outra vez. Por suposto, isto sucede así con ningún tipo de música e o que adoita ocorrer é que tras un período de reflexión aparezan novas propostas que revitalicen o xa coñecido. Ascensión / Seso Durán / Inquedanzas sonoras / 2022 / Dez pezas / 14,95 euros Se cadra é iso o que atopamos no segundo álbum en solitario de Seso Durán: un pop de autor que renova o catálogo de sons e que aproveita as influencias doutras músicas para renovar o xénero sen perder a súa esencia. Ascensión é unha colección de cancións que iluminan o concepto de pop contemporáneo: próximas, intensas e difíciles de ignorar. Durán atrévese a xogar con contrastes que asustarían outros intérpretes: despois da intensidade eléctrica -acompañada do mordaz comentario social- en "O país non país", aparece o medio tempo reflexivo e especulativo de "Un desfile", para seguir cunha balada como "Infinitesimal", na que o son compacto da banda escolta o que tal vez é o maior achádego do autor como letrista. Hai tamén incursións no pop refinado -sorprendentemente, con guitarras que lembran un certo lado de Sonic Youth- a dúo con Olga Lalín. E, sobre todo, hai moitas pezas que xustifican a etiqueta de "rock de autor": cancións que se amoldan ás letras, músicas que exercen de cómplices da lírica urbana (herdanza dylaniana) que protagoniza cada un dos cortes. Un dos temas máis interesantes do álbum, "Sorriso triste", por exemplo, prolonga ese sentimento de que a música está aí para complementar, en feliz matrimonio, un retrato lírico e fráxil que remata nun in crescendo que mostra a súa parte máis sombría. Outras pezas tiran da rabia sonora ("Desapareces"), da inspiración acústica ("E vogou") ou mesmo dun certo espírito indie ("Espello roto"), mais persiste ese sentimento de complicidade honesta e espida de manierismos. A produción de Iago Lorenzo fai a súa parte nun traballo que conxuga elegancia e intensidade, que por veces deixa albiscar fragrancias de Joni Mitchell ou de Wilco, pero que consegue impoñerse cunha personalidade propia desde o comezo até a fin. O mercado está sobresaturado pero sen dúbida hai un oco para escoitar con atención un disco que sae dos carreiros habituais e que elabora con madurez todos os ingredientes dos que está composto.