Renderse á beleza

Facede o exercicio, veredes que nesta época de confinamento, ninguén se atreve a lanzar un disco. O consumo está cambiando. Sei o que pensades, eu tamén gosto da viaxe musical completa, da inmersión. Creo que esa sensación de pór un disco de cabo a rabo será unha desas cousas que só algúns superviventes seremos quen de recordar. Pero como dicía Robert Zimmerman, os tempos están cambiando e ás veces non está mal probar novos xeitos de facer as cousas. Primeiras cancións / Silvana Estrada / Youtube / 2019 E con esa premisa, hoxe fálovos non dun disco, senón dunha artista. Unha cantora mexicana insultantemente nova e cuxas cancións teñen profundidade selvática. Chámase Silvana Estrada. Persoalmente é unha das miñas cantantes de referencia e se a buscades nalgunha plataforma dixital, veredes que aínda non ten editado o seu primeiro disco. En lugar diso, podemos atopar unha escolma de catro cancións (Primeras canciones) e outros dous temas soltos. Así é. Hai que ir cos tempos e observar que xa non está a ser fundamental encher un CD completo coas súas tropecentas cancións. A viaxe musical que nos propón Silvana Estrada é curta pero moi intensa. Nada máis comezar unha canción, ides querer escoitar a seguinte. É unha música fresca, luminosa, e a súa mensaxe non queda na superficie das cousas, senón que deixa un pouso de melancolía, esperanza e salvavidas. Silvana Estrada fala de desamor e de busca cunha delicadeza e unha sensibilidade que eu pensaría imposíbel para unha rapaza que naceu en 1997. A súa voz é realmente evocadora e moi virtuosa, por momentos mesmo me fai lembrar a admirada Violeta Parra ou a "Mamá" Sosa. Quizais esa delicadeza súa é o que fai que me renda ante ela e non importa nada que aínda non teña un disco editado, ou que non poida facer ese amábel exercicio de ir escoitando peza por peza, a súa historia compilada nun CD, así está ben. Silvana é unha renovadora, unha desas voces que teñen algo especial desde o primeiro segundo en que a escoitas. Cando aparece alguén así, só queda a opción de abrir as orellas como se fosen antenas, intentando non perder un só detalle de todo o que a música che está agasallando. Hai algo de ritual ou de santería cando a beleza musical é capaz de secuestrar a túa alma. Esa beleza captadora, será a mesma da que fala o recentemente desaparecido Aute? Ou será aqueloutra de escoitar o canto dun paxaro no silencio da cidade?