Preciosismo en estado puro

Zumaque é o nome dunha planta que se usa para tratar o coiro e que tamén é comestíbel. Zumaque tamén é o nome deste trío, que se presenta en sociedade con este primeiro álbum, chamado Silván. E lédeme atentas e atentos, porque hoxe traio o que probabelmente sexa o discazo de 2020, ou polo menos un deles, que non todo ía ser malo nese ano maldito! Silván / Zumaque / producciones efímeras / 14 pezas / 12 euros Pablo Pascual toca clarinete, clarinete baixo e clarinete contrabaixo. Alfonso Calvo o contrabaixo, e Bleuenn Le Friec a arpa e tamén canta nalgunha peza. É unha combinación ben curiosa, sobre todo pola arpa, que lle dá unha sonoridade moi peculiar. Ademais, cada un e cada unha das artistas de Zumaque teñen nivelón como intérpretes. Á parte das tres persoas de Zumaque, as colaboracións tamén son deluxe: Jorge Arribas, Germán Díaz, Diego Galaz, Miguel Hiroshi, Jaime Muñoz, Pedro Pascual e Marcos Teira. Non só hai variedade na cantidade de instrumentos empregados, senón no propio aire de cada peza. O disco abre cun íntimo valse (adicado ao fillo do compositor das pezas do disco, Pablo Pascual). Este valse choca de pleno coa seguinte peza, cun flow súper envolvente, máis cargada, máis rítmica. Logo chega "Silván", que dá nome ao disco. Na cuarta peza, que é das miñas favoritas, sae unha onda moito máis folki. En todo o traballo vanse sucedendo paisaxes diferentísimas, fuxindo da monotonía. Como oíntes isto agradecémolo. Ademais, os arranxos e as interpretacións de cada instrumento están coidados até o último detalle. Dá gusto atopar un álbum tan redondo, tan ben feitiño. O deseño, de Fernando Fuentes, é sobrio e coidado. Inclúe a imaxe da planta que dá nome ao trío, outra imaxe do muíño de zumaque e unha foto das e dos músicos acorde co concepto do deseño: tan sobria como coidada, emulando a estética antiga. O formato non ten grandes pretensións, pero funciona á perfección. A gravación, mestura e masterización (Pedro Pascual en Beograd Estudios e Triki en Saviksound) están igual de coidadas que o resto dos elementos deste Silván. Para rematar, destaco que as descricións das pezas, o porqué se fixeron, tamén son ben interesantes: tan concisas como simpáticas. Se tivese que pór algunha pega a este traballo, diría que… non podería atopala nin buscando con lupa. É unha auténtica marabilla e recoméndoo encarecidamente!