O pop minimalista de Céu

No ano 2016 ampliou a súa proxección ao nivel internacional coa publicación do seu cuarto álbum, Tropix, no que apostou nunha produción máis minimalista, onde os sons electrónicos se mesturaban cos orgánicos dando forma a un traballo que semellaba achegarse ao trip-hop de bandas como Portishead desde unha perspectiva completamente diferente. APKÁ! Ceu / Som Livre / 2019 / 11 pezas / 10 euros No seu último disco, APKÁ!, Maria do Céu Whitaker Poças decidiu continuar traballando co mesmo equipo de produción para seguir explorando este estilo. Repiten Pedro Sa á guitarra, Hervé Salters aos teclados e sintetizadores, Lucas Martins ao baixo e Pupilo á batería, ademais da produción, man a man con Salters. Desde os primeiros compases de Off (Sad Siri), queda claro o camiño que seguirá este álbum, coa voz como a gran protagonista sobre unha instrumentación sinxela que busca aportar á melodía o estritamente necesario para que a canción funcione, como a percusión que marca o ritmo de maneira sutil, unha elegante guitarra acústica que é acompañada por sons de sintetizadores, amosando unha interesante fusión do orgánico e o electrónico. En "Coreto" mantense esta fórmula pero sobe a enerxía. Os sintetizadores gañan presenza nunha canción de exquisitas melodías e harmonías de maneira similar ao que ocorre en "Forçar o Verão", onde gaña protagonismo unha guitarra moi rítmica. Porén, a seguinte pista do disco, "Corpocontinente" amosa un son completamente diferente, moito máis pausado e ambiental, seguido da voz de Seu Jorge, que abre "Pardo", un tema de aires exóticos caracterizado polo seu retrouso. Nalgunhas cancións a artista de São Paulo cambia o portugués polo inglés nas súas letras, como acontece en "Make Sure Your Head Is Above", unha pista na que aparece por primeira vez o timbre dunha guitarra eléctrica distorsionada aínda que pouco estridente, que dota a peza dun ton misterioso. "Eye Contact" fecha o disco facendo uso por primeira vez dunha voz manipulada nunha canción que pouco a pouco vai voltando máis orgánica, á vez que fala da importancia da desonexión dixital. APKÁ! é un disco que continúa a proposta do ambicioso Tropix con boas cancións e un son moi definido. Quizáis o seu único problema sexa a uniformidade, xa que a diferenza do seu antecesor non hai ningún tema nas once faixas que compón este traballo que sobresaia por enriba das demais. Non hai momentos especialmente memorábeis, pero ao mesmo tempo tampouco se trata dun disco esquecíbel. APKÁ! é unha peza máis na discografía dunha artista que sempre ten algo que achegar.