Percorrer as marxes

Camiñar as periferias é unha das cousas que nos están quitando, ou mellor dito, que nos están roubando. Estaredes preguntándovos quen é quen nos rouba? Tal vez o feito de estar hiperconectadas e surfear constantemente nos contidos masivos fai que prestemos menos atención ás cousas pequenas, se nos diarios, na televisión e nas redes sempre se fala do mesmo (que é no fondo o que xera cartos), nunca poderemos saber das cousas pequenas, das cousas periféricas. Que está moi ben estar actualizada, si, pero engordar o concepto de globalización a base de que todas consumamos o mesmo… xa está ben. Unha vida de ultratumba / Maritxu Alonso / Edición de autora Sobre estas marxes e periferias traio hoxe unha pequena historia que protagonizan mulleres músicas e pioneiras. A investigadora Maritxu Alonso vén de publicar un foto libro Unha vida de Ultratumba, no que se achega á figura de Chus Taboada, líder da banda Voces de Ultratumba, a primeira banda feminina de punk de Galiza. Estouvos falando dos anos oitenta en plena movida viguesa, seguro que vos soan grupos como Os Resentidos, Siniestro Total ou Aerolíneas Federales que copaban toda a atención. Pois ben, neste fervente ambiente musical, Chus Taboada, desde a periferia, preguntouse por que as mulleres non poden divertirse facendo punk, por que non protagonizar a nosa propia escena? E así xurdiu Voces de Ultratumba unha banda de punk que contaba con Chus como voz principal, as irmáns Eva e Marisé, teclados e guitarra, Vivi no baixo e Elena na batería. Seis anos durou o periplo de Voces de Ultratumba, seis anos na loita, aturando moitas veces discriminacións só polo feito de seren mulleres. Nunha entrevista que lles fixo a propia Maritxu Alonso, contaban como en Portugal durante un concerto o público lles tiraba moedas ao escenario e que, noutras ocasións, os propios técnicos de son lles baixaban o volume do directo. Máis que nunca, estas mulleres referente teñen que estar de actualidade, eu mesma descoñecía a súa historia, así que cando souben do proxecto de Maritxu Alonso, comecei a mergullarme na rede en busca de datos sobre a súa música. Non foi sorpresa que apenas puidese atopar algunha noticia. Xa non falemos de atopar algo sobre a súa música ou algunha canción. A pesar de formar parte do movemento musical máis importante dos anos oitenta, xirar e incluso gravar algún recompilatorio, Voces de Ultratumba non pertencía ao circuíto da "clase alta" musical. A súa historia chega trinta anos despois e a min faime reflexionar sobre o necesario que é manter viva a nosa propia perspectiva, a nosa propia forma de crear. Por iso é primordial manter a curiosidade, voltarmos aos arredores, saír do masivo para percorrer as marxes.