Novo pop galego

Onte estiven axudando a un compañeiro a buscar un tema en galego para facer unha versión. El non quería facer unha copia, senón que precisaba unha canción para reinterpretar con arranxos actuais. Buscabamos unha canción de corte pop, algo que non tivese unha letra demasiado complicada e profunda, unha canción cun retrouso para cantaruxar todo o día. Pensei inmediatamente en Andrés do Barro. Revisamos a discografía completa do cantautor ferrolán, para min, repleta de grandes éxitos. Cancións como “O tren”, “Camiño de San Antón” ou “Corpiño Xeitoso” que quedaron como iconas para adorar. O seu estilo tan persoal, fresco, vulnerable, unha especie de Cat Stevens a través dun filtro galego, paréceme unha das referencias máis importantes da música galega de todos os tempos. Embora / Verto / autoeditado / 2021 / Catorce pezas / En plataformas dixitais O caso é que a raíz de escoitar a Andrés do Barro, comecei a mergullarme dentro das listas de reprodución e da nova rolada de artistas pop galegos. Por suposto, quen para min representa o novo pop en galego é a inimitable voz de Guadi Galego, cristalina, comprometida e banda sonora de moitas de nós. Pero nas novas xeracións aparecen nomes como Ortiga, Verto, Grande Amore ou Esteban e Manuel… é curioso, porque non conseguín atopar un perfil feminino que encaixe dentro deste novo pop, así que se alguén sabe, por favor que me escriba. Este novo son ten unha estética moi de chándal e faldriqueira, letras con certo humor, e referencias trap. Sen dúbida un dos discos deste verán vai ser “Embora”, de Verto, un disco bailable con pinceladas funk, autotune e ritmazo. Verto son Fer Peleteiro e Berto Mira, estudantes de Medicina de 22 anos de Compostela dispostos a posicionarse moi arriba dentro do novo pop galego. Embora, lanzado este mesmo ano e que podes escoitar en calquera plataforma dixital, é un disco integramente en galego pero que transcende ao propio idioma, desenfadado e capaz de enganchar a rapazada. Como xa dixeron nalgunha entrevista, Verto defínese como “un pop que non reivindica nada, simplemente é un produto cultural listo para consumir”. E é que o pop nace como unha expresión de pura beleza, de beleza efémera, e así debe ser. De cando en vez, é moi necesario revisar a música que escoita a xente máis nova, porque é un xeito de entender mellor o mundo no que convivimos. Quizais o pop sexa unha arma máis poderosa do que cremos. E se lle quitamos esa etiqueta de “baleiro”, “simple” e outros adxectivos que por aí se escoitan, poidamos valoralo como un estilo versátil e capaz de facer calquera fazaña, como fixo Andrés do Barro ao acumular varios números un nas listas musicais de España cantando en galego.