Novas aventuras

Hai certa expectación cando comeza un novo ano. Non sei se ti tamén o sentes querida lectora ou lector. Cada cousa, seguramente, aínda estea no mesmo lugar que estaba o ano anterior, pero somos nós os que cambiamos a mirada, e sen perder a tenrura, esforzámonos en comezar de novo. Pode soar moi inxenuo, pero así me gustaría abrazar este 2022 cheo de futuras músicas, dedicándolle unha mirada pura e unha chiscadela. Nestas liñas non atoparás gabanzas nin eloxios a músicas de factoría, non atoparás a última canción do grupo de moda, sinxelamente porque nese tipo de producións masivas, pérdese inevitablemente, a esencia da propia canción e do artista. Quixera escribirche sobre esa música artesanal que nace do esforzo, que nace dun proceso creativo pausado e que non precisa ningún ingrediente máis. O primeiro disco que estou agardando escoitar é o do cantautor de Ponteareas, Santi Araújo. A primeira vez que falei con el foi nunha gala dos Martín Códax, impactoume a súa timidez e tamén a devoción ca que falaba de Narf. Despois escoitei "Vencejos", unha canción que a min me recorda moito ao estilo do Beatle George Harrison. "Vencejos" ademais viña acompañada dun impecábel videoclip no que Araújo, transitaba pola sensación da morte e o renacer. Botádelle un ollo porque toda a historia é moi emocionante. Santi Araújo promete para este próximo 22/2/22, a estrea deste novo álbum que nace coa idea da dualidade. Ata o de agora lanzou dous adiantos, un deles "Esqueleto/Óyeme" que ten uns arranxos de cordas e metais, marabillosos e "Ser mi amigo/Estar conmigo", unha balada melancólica. E agora viaxamos algo máis lonxe, a Arxentina, onde naceu Ignacio María Gómez, un músico viaxeiro que acaba de lanzar un disco criminal, Belesia, editado polo selo francés Helicó Music. Belesia recolle dez anos de tránsito musical e aventureiro por América do Sur, Europa e África, no que Ignacio canta unha especie de folk máxico, xamánico. Nel atopamos música de raíces africanas que florecen en América do Sur. Belesia ten dez cortes absolutamente sandadores, cada peza é unha viaxe a latitudes descoñecidas que só acariñamos nos soños. A voz de Ignacio invita a imaxinar unha música polisémica, moi rítmica, non atada ás palabras coñecidas, na que simplemente a sensación flúe como un río. Pode recordar tamén, á música íntima e delicada que fai José González, sueco pero de raíces arxentinas. Belesia non é un disco, é unha auténtica celebración da vida. Así que nestas andamos, coas orellas inquedas por escoitar novas cancións-artesanía de músicas da Galiza e do mundo enteiro, espero esteas ben e teñas ganas desta aventura.