Limiar á saudade. Alma lembra Gustav Mahler

O que agora van ler son as palabras dunha das mulleres, talvez, máis extraordinarias que deu Viena endexamais. E tamén son a introdución a unha das mellores biografías musicais escritas nunca na Europa. Alma Schindler era o seu nome. Alma, Alma Schindler, Alma Mahler. Se cadra, non poderíamos entender enteiramente a potencia daquela Viena sen a súa presenza de sibila elegante e lúcida, atravesando un tempo único entre dous séculos. Estudou teoría musical co mestre Zemlinksy, amou moito, viuno todo, estivo no centro mesmo das cousas -ela, de seu, foi o propio centro, como unha imaxe vibrante dunha fundación prodixiosa-. Matinando naqueles días, tense a impresión do seu ollar e os seus acenos -como drapeados de veludo precioso- transformaren o mundo cando entraba nos escenarios e nos salóns de outrora. Seguramente, foi ela un dos seres máis libres, máis brillantes e máis cultivados que os anos vieneses anteriores aos exilios e ás guerras coñeceron. Cos seus dramas, coas súas iluminacións. E tamén coas súas marcas xeniais ou ferintes. Estudou teoría musical co mestre Zemlinksy, amou moito, viuno todo, estivo no centro mesmo das cousas -ela, de seu, foi o propio centro, como unha imaxe vibrante dunha fundación prodixiosa-. Os nomes de Kokoschka, Gropius, Klimt, Freud, Franz Werfel, Max Burckhard, Alban Berg ou Gustav Mahler están, por un motivo ou por outro, vencellados ás páxinas da súa vida, páxinas que foron como poldros desbocados deixando ronseis fermosos tras de si. Desde Sanary-sur-Mer Co compositor e director Gustav Mahler compartiu Alma unha década fundamental da súa vida, até a morte do músico en 1911. Desde o exilio francés de Sanary-sur-Mer ao que lles obrigou a Anschluss nazi a ela e ao seu novo amor, Franz Werfel, Alma redixe así, en 1939, o limiar ás súas extraordinarias lembranzas sobre o marido finado (Erinnerungen an Gustav Mahler). Son palabras alouradas pola fuxida e a saudade, palabras sobre a grandeza dunhas personaxes excepcionais, e son, igualmente, palabras acerca da infamia que o asolagou logo todo daquela: "Escribín este libro hai moitos anos pola razón única e exclusiva de que ninguén coñecera tan ben coma min Gustav Mahler e porque non quería que as experiencias que os dous compartíramos e as cousas importantes que dixemos se apagasen mesmo da miña memoria, algo que podería acontecer por mor da gran cantidade de sucesos e a fugacidade da nosa existencia. En principio, non pensaba publicar este libro en vida. Mais, agora, Europa transformouse de xeito radical. Nada continúa no seu sitio. O busto de Mahler esculpido por Rodin, que eu lle dera de agasallo á Ópera de Viena e que foi solemnemente inaugurado polo presidente da Austria, foi retirado do seu lugar. A gran rúa dedicada á súa memoria chámase agora rúa dos "Mestres Cantores" e a importante suma de diñeiro que se recadou en todo o mundo para erixirlle un monumento foi desviado sen máis a un dos fondos para o benestar xeral, actualmente tan na moda na Austria anexionada. Por iso, nada me impide falar xa abertamente das miñas vivencias con xentes que hoxe en día desenvolven un papel activo no Terceiro Reich. As portas fecháronse de súpeto. Polos dous lados."