Desde o outro lado do espello

Gústame non asimilar a soidade co abandono. Gústame pensar que hai unha parte da soidade tremendamente necesaria e que nela tamén atopamos reconforto. Cando ocorre isto, cando nos vemos nesa soidade, erguémonos máis valentes e máis fortes. Na música sucede algo similar. Cando te enfrontas á soidade de levar a cabo un concerto ou un disco, sen máis compañía que ti mesma, todo se transforma. Piano solo / Abe Rábade / 2020 / Catro pezas / De balde online Despois do magnífico álbum Doravante, gravado a trío en 2018, Abe Rábade acaba de lanzar Piano Solo, un EP gravado en Porto neste 2020 tan estraño. Viñamos dunhas atmosferas musicais moi distintas en Doravante, coa voz de Angela Davis abrindo o primeiro corte do disco. Iso ficou en 2018, e o que nos propón Abe nesta ocasión é deslizármonos por un labirinto musical moi distinto. Abre o EP un tema chamado "Liberación", pausado, sereno. A música está murmurando ao ouvido constantemente que algo vai ocorrer. É a revelación desa soidade cristalina, dese piano só que atravesa o tempo. A discografía de Abe Rábade é diversa e tanto podemos atopar temas tradicionais arranxados como complexas improvisacións con todo tipo de formatos. O feito de que apareza este piano solo xa nos está a indicar que este é un momento chave para o artista. Un tempo para respirar, para sentir e observar cal será o seguinte paso. Neste disco, que poderedes escoitar na súa páxina web, tamén hai espazo para a sorpresa e Abe Rábade agasalla unha versión dun tema polo que non pasan os anos. Non sei ben por que esta canción ten tanto poder, de feito, pregúntovolo a vós: Por que "Alfonsina y el mar" ten esa melancolía tan fonda? Por que podemos sentir tan ferozmente esa historia? Abe Rábade inicia a peza con aire delicado e cando case se lle pode escoitar a letra, abre cara a un ritmo fantástico nunha mestura de chacarera improvisada. Máis tarde acabaremos escoitando unha improvisación distinta noutro corte do EP, e pecharemos o círculo, cunha revisión dun tema do emblemático pianista americano Chick Corea. Poder escoitar a Abe sen máis compañía que el mesmo no seu piano é unha auténtica marabilla, igual que cando está acompañado pola banda, ou por fermosas voces. Pero algo hai neste Piano solo do que vos falaba antes. Quizais esa soidade nos está proporcionando un impasse. Quizais nos estea agasallando cunha revisión distinta do que habitualmente vemos, cunha renovada perspectiva desde o outro lado do espello.