Jeff Beck, o triunfo do perdedor

Un vocabulario musical abraiante que deixaba o resto dos guitarristas coa boca aberta. Jeff Beck, que acaba de falecer aos 78 anos, era probabelmente un dos instrumentistas mellor dotados da súa xeración. E talvez das que seguiron. Se cadra hai que empezar por falar dos Yardbirds, aquel grupo polo que pasou a santísima trindade dos guitarristas ingleses: Beck, Jimmy Page e Eric Clapton. De todos eles, el era probabelmente o máis imaxinativo á hora de xogar coas seis cordas: cada acorde podía integrar o feedback, resultar distorsionado pola panca de vibrato, polo múltiples pedais que lle axudaban a explorar novos sons. O certo, non obstante, é que a mellor oferta que aceptou Beck foi a de reemprazar Clapton nos Yardbirds, recomendado polo seu amigo Jimmy Page. So estivo nos Yardbirds menos de dous anos, pero durante ese período gravou algúns das súas pezas máis coñecidas, incluíndo "Heart Full of Soul" (con a guitarra tipo raga de Beck), "Evil Hearted You", "Shapes of Things" e "Over Under Sideways Down". "Happenings Ten Years Time Ago" non foi un éxito, pero a complexa mestura de guitarras, tanto de Beck como de Page, considérase un fito no camiño da psicodelia. En maio de 1966, Beck fixo a súa primeira gravación en solitario, "Beck's Bolero", con Page, o baterista dos Who, Keith Moon, e o futuro baixista de Zeppelin, John Paul Jones, pero non foi lanzado até que se converteu na cara B do sinxelo "Hi Ho Silver Lining". Era unha exhibición espectacular de rexistros e suxería o verdadeiro potencial do guitarrista. A partir de aí, a súa carreira, se ben admirada até extremos infinitos polos melómanos, non deixou unha gran pegada no público xeral. Non debía ter un carácter agradábel: cando Syd Barret abandonou Pink Floyd, os compoñentes da banda pensaron nel para substituílo, pero non se atreveron a propoñerllo. Malia todo, o produtor Mickie Most intentou transformalo nunha estrela do pop, un papel para o que Beck era o peor candidato, aínda que o tándem logro colocar unha peza de éxito masivo: "Hi Ho Silver Lining". Era a cara B, porén, a que contiña o auténtico tesouro. Quizais o seu mellor momento despois dos Yardbirds foi a creación do Jeff Beck Group, con Ron Wood no baixo e a voz áspera de Rod Stewart. Dous álbums espléndidos deixan constancia daquel momento, Truth e Beck-Ola. Mais comezaron as friccións internas e Rod Stewart decidiu montar faces levando con el a Wood, xusto cando a banda comezaba a ser recoñecida. Beck perdeu o tren das grandes bandas, mais había algo de non querer asumir o éxito. "Cando Led Zeppelin se fixo tan grande, estaba celoso, absolutamente celoso", declarou en 1986. "Pero estou feliz de seguir como estaba. Persoalmente non podería soportar toda esa adulación das masas ". Non quixo ir a Woodstock porque "odiaba os hippies" e no Live Aid de 1985 preferiu quedar na casa coidando da súa colección de coches. "Odio as grandes audiencias", aduciu. Non obtivo tampouco grandes réditos co trío Beck, Bogert &amp; Appice e, foi arrimándose ao que daquela se chamaba fusión, un jazz rock cheo de alardes técnicos para impresionar ao gremio. O seu brillo transformouse en algo moi intermitente.