Unha insospeitada banda sonora do verán

E non fai falla buscalo nin nas illas do Caribe nin a 10.000 quilómetros de distancia, pois un dos últimos discos que vén de saír do estudio (interrupción de corentena incluída) na Galiza é xustamente unha oda ás posibilidades estilísticas dos seus acordes alegres. Outras Lérias / Ukestra do Medio / 2020 / Dez pezas / 10 euros Trátase de Outras Lérias, un traballo no que a Ukestra do Medio continúa aquela orixinal liña coa que inauguraba discografía, Em princípio (2017), un disco de versións que, como pouso de comezos, aínda mantén o seu peso nesta nova entrega. Mais desta volta o que sobresaen son as composicións propias. Nelas, como tamén nas adaptacións, dáse conta da enorme versatilidade do instrumento –desde os temas máis ledos con cheiro a surf rock até aqueloutros máis desacougantes ou melancólicos– ao tempo que as integrantes da Ukestra mostran un absoluto dominio de rexistros. Así, o primeiro corte, "As chaves do inferno", ofrece, coa dozura acariñada da melodía vocal que se deixa arrolar polos ukeleles, unha sentida confesión con tinguiduras de single. Mais este ton brillante racha, até certo punto, coa atmosfera de tensión que crea a progresión de acordes e o axeitado punteo de "Enchoupado de Amor", coa voz desgarrada de Fon Collazo. E é que o protagonismo vocal vai alternando entre as distintas compoñentes, convertendo o medido equilibrio das voces e especialmente dos coros nunha puntuación perfecta para os temas, por separado e en conxunto. O frenesí do swing bailábel de "Negro Gato" –adaptación de "Cool Black Cat" pasada polo filtro de Roberto Carlos–, ou a espida interpretación de "Volvín á terra pro perdín o amor", de Suso Vaamonde, deixan sen dúbida retrousos cravados na mente. Mais é a recta final do disco, se callar, o máis atractivo, na conformación dunha especie de tríptico que confeso escoitar en bucle. Logo dese himno resistente, cuxas connotacións ninguén pode eliminar, chega o marabilloso acougo de "Terra queimada", na que o camiñar lento desa balada jazz se deixa envolver lentamente por unha letra absolutamente evocativa, que roza por momentos a poesía. Despois, "Movérom-me os marcos" consegue recoller toda esa carga emotiva, tamén na simboloxía da fogueira, que se espreita nun final reivindicativo e esperanzador: "Alguén vai arder". E por último, o folk, unha balada que se consagra con ese pouso americano, sacada de contexto no riscado dos ukeleles. Un final perfecto para a nosa road movie de agosto: perderse polo horizonte nese "Old car", en fuga pola beira do río.