Un imprescindíbel en cada fogar

Unha mañá dinlle ao play e apareceu aquel Coplas para Icía, nome dado porque Xabier llo dedicaba á súa sobriña. Afortunada, ela. Ademais, Icía é a patroa da música. Coplas para Icía / Xabier Díaz / 2007 / Músicas de Salitre / Dez pezas / 12 euros Comeza co "Cantar de Muíño", unha peza onde o saxo de Pedro Lamas e o acordeón de Suso Iglesias fan un discreto fondo, e Xabier canta con elegancia e comedido. Segue a "Xota de Bazal", na que xa se meten percusións, e así nos introducimos de pleno no resto do disco. Só son tres persoas, aínda que temos as colaboracións ben escollidas de Guadi Galego, Iván Costa, Xosé Lois Romero e as fantásticas Pandeireteiras do Grupo Arestora. Este disco tivo unha moi boa acollida no país, porque coma min, moitísima máis xente enganchou e o considerou unha auténtica obra de arte. Penso que o segredo está en que todas e cada unha das pezas teñen uns arranxos estupendos. Vese que hai un traballo detrás de auténticos profesionais. No que todos locen e á vez todos se poñen ao servizo da música (e non ao revés: a música ao servizo do lucimento dos músicos). Ben empastados, malia seren só tres, é sorprendente como envolve a enerxía deste traballo. High level. Podería dicir que os hits son "Sara de Laíño" e as "Xotas do Sul", pero o segredo deste disco é que todas as pezas son hits. Non atopamos unha soa de recheo. Cada parte que compón este Coplas para Icía está ben pensada e tratada con todo o cariño. Todas diferentes, e todas encaixan á perfección no conxunto xeral. Lembro que aquel día que puxen no meu MP3 este disco escoiteino oito veces. Non sabía que podía atopar tempo nun mesmo día para darlle oito voltas a un disco, pero así foi. Até ese punto me resultou sorprendente. Sorprendente pola calidade, pola maneira de empregar os instrumentos, polo uso dos padróns rítmicos, polas acentuacións, polo empaste entre eles e, por suposto, pola calidade vocal de Xabier Díaz. Este Coplas para Icía está no mercado 13 anos despois, e non debera faltar en ningún fogar. Polo menos en ningún fogar da Galiza. Recoméndovolo encarecidamente. Botei un limón correndo, na túa porta parou, é milagre que che guste, cando che un limón gustou. Maruxiña, pica o peixe, quen non te quer, Maruxiña, quen non te quer que te deixe. É sinal de moitas pedras corredoiras apertadas, pouco cariño me tes cando por min non agardas.