O garoto da garota de Ipanema

O pasado 22 de agosto falecía Creed Taylor, un nome que quizais non lle diga moito ao público non especialmente interesado, mais que foi unha figura esencial da música do século XX. Taylor foi un produtor e un executivo discográfico, mais sobre todo era un deses visionarios que acaban definindo o son dunha época. Dedicou unha gran parte da súa vida a achegar o jazz ao público, e foi o responsábel da eclosión internacional da bossa nova a principios da década de 1960. Despois de estudar psicoloxía, Taylor estabeleceuse en Nova York, onde comezou a traballar para a casa discográfica Bethelem, onde tivo a oportunidade de gravar a músicos como Charlie Mingus, Carmen McRae ou Herbie Mann. O seu crédito foi medrando e, en 1956, xa estaba traballando para unha produtora das "grandes", ABC-Paramount. Alí creou o selo especializado Impulse!, que acabaría convertido en lenda por poñer son á estética modernista americana que o cine estendía polo mundo. Impulse! revolucionou a imaxe dos álbumes, con despregábeis onde a foto e a tipografía xogaban un papel fundamental e, sobre todo, gravou músicos como John Coltrane, Oliver Nelson, Ray Charles ou Gil Evans. Taylor ideou para o selo o eslogan The New Wave of Jazz Is On… Impulse!, que durante moito tempo se manifestou como unha certeza. Mais a pesar do éxito, Taylor cambiou a Verve cando esta foi adquirida por Metro Goldwyn Mayer e, como xefe de produción, transformouna na gran discográfica do jazz que aínda segue sendo. A compañía xa contaba con estrelas como Ella Fitgerald, mais el ampliou o catálogo con outros músicos que conseguiu transformar en populares a base de arranxos e sons de moda: West Montgomery, Stan Getz, Bill Evans, Carl Tjader e un longo etcétera gravaron algúns dos seus maiores éxitos baixo a batuta de Taylor. Mais talvez, a súa maior achega á música popular foi a "creación" da bossa nova. Cóntase que foi Charlie Byrd quen lle puxo algúns discos que trouxera dunha viaxe polo Brasil, e que Taylor reuniu inmediatamente a Stan Getz co propio Byrd para gravar Jazz Samba, o primeiro dunha serie de éxitos populares da música brasileira. De entre todos estes hits, o que aínda segue soando en todo o mundo é, como non, A garota de Ipanema, que gravou en 1964 con Antonio Carlos Jobim, Stan Getz e o matrimonio formado por João e Astrud Gilberto. Taylor e Jobim fixéronse amigos e crearon outros éxitos como "Desafinado", mais a garota segue resplandecendo nun mercado no que presume de ser -en dura competencia co Yesterday dos Beatles- a canción máis versioneada da historia. Seis anos despois de entrar en Verve, Taylor abandonou as grandes multinacionais para crear CTI (Creed Taylor Incorporated) no seo de A&amp;M Records, propiedade do músico Herp Albert. Aquí, de novo, logrou crear un selo cunha marca de autor: a mestura do jazz co soul e coa música latinoamericana. O jazz de texturas soft como o de George Benson ou West Montgomery, ou os discos de figuras que se achegaban a aquelas novas sonoridades como Chet Baker, Gerry Mulligan ou o propio Jobim atoparon alí o seu sitio, até que dificultades financeiras e algúnhas escollas erradas fixeron desaparecer a Taylor do mapa da industria. Volveu nos anos 90, mais o jazz xa se convertera noutra cousa, mais afastado da cultura popular que lle outorgara o éxito, o prestixio e o seu lugar na historia da música.