A frescura do directo nun disco

Trátase de que a música regrese ao seu medio natural: o escenario. O rexistro sonoro permitiu a complexidade, a depuración dos erros, a entrada da electrónica no universo musical. Sen dúbida, a música do século XX débelle moito ao continuo perfeccionamento dos medios de gravación. Mais en tempos de pandemia, co contacto humano restrinxido, apréciase máis que nunca o corpo a corpo do directo, o diálogo franco entre músicos que desfrutan tocando para o público e para si mesmos. Vol. 2 / Vatapá / Inquedanzas sonoras / 2021 / Once pezas / 11,95 euros O segundo disco de Vatapá constitúe unha especie de terceira vía: "música de estudio en directo", podería dicirse. É, claro, un disco producido, gravado, traballado nos seus detalles sonoros. Mais a escoita evoca un directo alegre e un tanto canalla, como de club nocturno no que a banda loita por facerse coa atención do público con todas as ferramentas ao seu alcance. Nesa batalla, o quinteto de Vigo ten o pulso gañado: a mestura de jazz, bossa nova e blues -sempre pasados polo filtro da moi persoal voz de Bea Míguez- recupera esa vía do jazz que se preocupa máis de ser música que de servir a unha etiqueta. A improvisación sobre temas máis ou menos coñecidos ofrece a posibilidade de adquirir unha personalidade que vén máis da práctica dos músicos que dun concepto previo ao que axustarse e, nese terreo, Vatapá logra estabelecer unhas regras propias que a confirman como unha banda asentada e ateigada de sorpresas. A versión do "Love in Vain" de Robert Johnson, por exemplo, transfórmase en algo completamente novo sen traizoar as súas orixes na música negra máis descarnada. E o clásico de Duke Ellington "In a Mellow Tone" adquire unha lixeireza que permite entrar no disco con expectativa e ganas de divertirse. Os músicos lúcense sen esquecer que forman parte dun colectivo, e iso deixa sitio para que quen escoita atope o lugar seguro desde onde gozar de temas limpos e funcionais nos que a melodía, o encadramento harmónico e, sobre todo, a atmosfera definen o marco. Déixase á improvisación a argumentación, os factores emocionais que achega cada músico. A paleta expresiva vai desde o intimismo de "Samba em Prelúdio" até a paixón contida de "Stormy Monday", desde o clasicismo aveludado de club sofisticado de "On the Sunny Side of the Street" até a calidez tropical de "Vou te Contar". E esa abordaxe fresca que non confía máis que na complicidade dos músicos converte o álbum nun recordatorio de que o jazz precisa do alento dos escenarios e do atrevemento do directo.