A etiqueta do futuro vén por arriscar

Quedei pensando en todas esas marcas e etiquetas. Imaxinei o que para min é ser futuro: ser futuro é representar a tradición sen repetirse, innovando. Ser futuro é unha forma de manter tamén o costume, pero doutro modo. Necesariamente hai que ir cos tempos, pero erguendo esa tradición, sen copiar o que está xa rancio. Non debe ser nada fácil de conseguir. Manual de cortejo / Rodrigo Cuevas / Aris e Altafonte / 2019 / Quince pezas / 13 euros Inmediatamente despois (e isto é un recurso literario-fantástico), comezou a soar no meu móbil a voz de Rodrigo Cuevas. Non vos preocupedes, se coma min tamén chegastes tarde a Rodrigo, non pasa nada, nunca é tarde para gozar deste home e da súa música. De primeiras, el defínese como "axitador folclórico". Nunca unha etiqueta lle sentou tan ben a un artista. O seu último disco Manual de Cortejo (2019), feito man a man con Raúl Refree, é un atallo formidábel para chegar á tradición asturiana e galega, pero desde camiños case alucinóxenos. Neste disco atopamos pezas en galego, bable e castelán e abre o primeiro corte a voz do propio Rodrigo entre atmosferas de percusións electrónicas. En Manual de Cortejo hai risco. Moito risco. Pode soar raro, si, sobre todo porque non é habitual atopar este tipo de fusións no panorama musical galego. Aquí non hai pandeiretas extremadamente reverberadas nin harmonías trilladas nin florituras extremas. Aquí hai liberdade absoluta en todos os aspectos. Como todos os artistas que traballan con liberdade, Rodrigo escolle temáticas e historias que deixan ás veces pel de pita. Ocorre no tema "Rambalin", onde se fala da historia de Rambal, un personaxe da sociedade de Xixón, homosexual e transformista, cruelmente asasinado durante a ditadura. Noutros cortes do disco, atopamos voces cantoras do Arquivo de Fontes Orais de Asturias, maxicamente integradas dentro da fusión electrónica, e aparece tamén unha colaboración coas Adufeiras de Salitre en "Rumba de a Estierna". Os singles de presentación do disco, "Muiñeira para a filla da bruxa" e "Xiringüelu" nada entre ritmos actuais e tradicionais, xogan noutro nivel, fan estalar o corpo e a cabeza para amosar a auténtica forza da música tradicional. Porén, eu recunco sempre na fermosa peza "Cesteiros", cunha desas melodías que por delicada e sinxela, pode quedar todo o día na cabeza. Todo regalía.