Equilibrio entre renovación e tradición

Un primeiro traballo que deixa un estupendo sabor de boca despois de escoitalo: David Lojo debuta cun álbum que case podiamos dicir que se interroga sobre a natureza do jazz actual. Road to Balance conta coa participación de músicos tan solventes no jazz galego de hoxe como Pablo Sanmamed no contrabaixo, Iago Mouriño no piano e Daniel Díaz na batería, e iso permite abordar camiños de innovación con seguridade e eficiencia. Porque o que parece pretender esta proposta, precisamente, é tender pontes entre o clasicismo e a vangarda, de innovar sen perder de vista a natureza dunha música que, pola súa propia esencia, desdebuxa e reconstrúe continuamente os seus límites. O disco de Lojo ilumina novos perfís sen que se perda a visión de conxunto. Road to Balance / David Lojo / Edición de autor / 2022 / Seis pezas / En plataformas dixitais "Saraiba", o tema que abre o álbum, marca xa ese territorio no que as chamadas a un jazz amplamente recoñecíbel está puntuado por incursións instrumentais que matizan a raíz cunhas improvisacións que envolven audaces ideas harmónicas e rítmicas: o cuarteto é quen de xogar co clasicismo formal do bop ao tempo que introduce elementos contemporáneos máis próximos a tendencias que lle dan máis relevo á improvisación. En certa maneira, o máis tradicional deste disco é o concepto de diálogo que se dá entre os catro músicos, con temas que parten dunha estrutura harmónica pechada mais que van evoluíndo a través das achegas de cada un dos instrumentos. Aí pódese albiscar a traxectoria de cada un deles e o papel director da trompeta de Lojo -que tamén fai parte da banda de libre improvisación Comando Radar-, moi atenta a que o conxunto non se saia do cauce estabelecido. A partir de aí, Lojo vai introducindo outras pegadas musicais: "Road to Balance" e "Ás Carmes" son sen dúbida as pezas máis ortodoxas, mais no resto dos temas pódense rastrexar sinais doutros xéneros como o flamenco ("Saraiba") ou a muiñeira ("Danzas de Garilab"). O interesante de Road to Balance é o equilibrio que logra manter entre todas as variábeis que o compoñen. Lojo controla cun envexábel pulso todos os cambios, probabelmente como resultado dunha traxectoria moi heteroxénea que lle permite distinguir o grao da palla, o que é pertinente do que é adxectivo: variedade condensada con firmeza grazas a unha intelixente asimilación de influencias. A coherencia do cuarteto, por outro lado, facilita eses tránsitos: desde un piano que marca con discreción pero con solidez, até unha sección rítmica que anuncia con antelación os escollos dunhas composicións arriscadas das que, non obstante, pode desfrutar tanto o público experimentado como o menos iniciado.