A enésima reivención de Ataque Escampe

"E o feito é que ninguén, até agora, determinou o que pode o corpo", escribiu na súa Ética, "é dicir, a ninguén lle aprendeu a experiencia, até agora, que é o que pode facer o corpo en virtude das soas leis da súa natureza, considerada como puramente corpórea, e que é o que non pode facer agás que a alma o determine". Spinoza comparece no quinto verso d'A alma, o novo EP de Ataque Escampe. A canción titúlase "O que pode un corpo" e mostra como a banda con base en Compostela intenta reiventarse a cada intre. Saber o que o seu corpo (colectivo) pode. A Alma | Ataque Escampe | 2019 | Vinilo de dez polgadas | Cinco temas | 14 euros A súa enésima versión en case 20 anos de actividade comezou cun retorno: o de Álex Charlón, carismático cantante e fundador do grupo, que se retirara de escena en 2015 e que volveu aos ensaios en 2019. A súa voz, antitética a certo canon indie, irrompe co tema da "Alma" en que máis ecoan outros Ataque Escampe: "Un día verán a luz os meus escritos / cando eu non estea, bailade malditos. / O que pode un corpo nunca o saberá ninguén. / Eu escoito rock de estadio; non é malo se fai ben". A melancolía melódica, finalmente sepultada por espasmos de guitarra ao xeito da mellor etapa de Wilco, unha poética en que se cruzan o saxofonista de Bruce Springsteen e a filosofía escéptica, e unha irresistíbel pendente que conduce ao retrouso son marca de fábrica. Mais o regreso de Charlón non é a única novidade no cadro de persoal de Ataque Escampe. Canda Samuel Solleiro, Miguel Mosqueira e Lois Carlín, a incorporación á batería de Cibrán Tenreiro (Esposa, Zara) e aos sintetizadores de Julio Vilariño (produtor, en 2016, de Primeiros bicos) abre liñas de fuga. Que, talvez, sexan máis anchas n'As Cruces, a canción de dez minutos que constitúe a alma d'A Alma. Alcol, ansiolíticos, casas de comidas no Deza baleirado e un horizonte onde o kraut amosa as súas débedas co rock progresivo ao tempo ca unha concepción mutante do pop: velaí as Ataque Escampe de 2020. Atrás quedan o rock de serie B, o pop cósmico, a americana soul comprometida ou a world music contra a world music. E, porén, de todas as etapas hai rastro na proposta actual do grupo. "Ademais, ninguén sabe de que xeito nin con que medios a alma move o corpo, nin cantos graos de movemento pode imprimirlle, nin con quen rapidez pode movelo", conclúe Spinoza no seu escolio á proposición II da terceira parte da Ética. A alma e a súa música de acabado brillante non deixan de ser a procura dunha resposta a estas cuestións. Ou talvez non.