Electrónica, guitarras e emoción

Despois da boa acollida que tivo Noites contadas, Devalo, o proxecto musical de David Miranda, volve cun segundo disco que mantén vivo o ronsel do synth pop en galego e que, desta vez, non aforra en ambición musical e en chiscadelas aos referentes británicos e americanos que conforman o universo sonoro do disco. Luz / Sombra / Devalo / Ferror Records / 2022 / Catorce pezas / 10 euros Un álbum longo cuxas catorce pezas permiten afondar no concepto: "aínda que pareza que o título estabelece unha dicotomía, en realidade ambas están entrelazadas. De feito, as cancións máis escuras teñen referencia á luz e ao revés", declaraba o músico a respecto deste novo traballo. O certo é que Luz / Sombra abala entre a melodía e a distorsión, sen acabar de outorgarlle o protagonismo a ningunha delas. E xustamente nesa tensión se atopa o maior achádego do disco. Desde o tema de apertura, "Sombra", estabelécese un diálogo entre o guitarreo punzante e os retrouxos cadenciosos de grupos como Cocteau Twins, Human League ou New Order, incluído o emprego de refoladas de teclados sintetizados que lle dan un certo sabor oitenteiro á música. Miranda -que fixo parte de Nouvelle Cuisine- mide moi ben os ingredientes que axudan a preparar cada un dos títulos do álbum: capas de guitarras distorionadas poden convivir con ritmos programados ou con xogos electrónicos que lembran a música de baile ("8-bit"). Mais sempre atendendo a unha expresión interior que lle dá unidade a un disco que se move en coordenadas moi emotivas. Malia que a atracción polos sons sintetizados e polo post punk é unha característica de case todo o pop contemporáneo -que ás veces roza a depredación-, Devalo atopa vías para construír un son persoal e fresco que evita o perigo de soar tópico e que materializa á perfección ese desexo de percorrer un itineario que vai desde a sombra até a luz: desde o aire entoldado das primeiras pezas até o ton luminoso das últimas hai unha progresión evidente. Hai, claro, rastros evidentes desa música da década de 1980 na que o experimental (e, especialmente a lembranza do krautrock) e o pop chegaron a entenderse. Mais Miranda canta cunha voz propia que o inviste de seguridade e carácter. Mesmo até o punto de facerlle algunha chiscadela á tradición galega ("Ar"). Todo ese envoltorio musical rodea unhas letras nas que a dúbida vital e a intersección entre o persoal e o político están cheas de suxestións poéticas que logran facer deste disco unha obra aínda máis pracenteira e engaiolante.