Electrónica de base para outras músicas do pobo

De tal maneira, o disco semella responder á perfección á máxima que resume o labor da propia entidade: fornecer a tradición de "novas ferramentas e mecanismos que permitan a sua pervivéncia no futuro". Suán / Trépia / 2020 / Doce pezas / 14 euros E faino ademais integrando a tarefa conxunta de profesorado e alumnado da escola que fundaron en Pontevedra, en colaboración con compoñentes doutras agrupacións. Baixo a produción artística de Xandre Outeiro, máis de 60 persoas participan nun exercicio que volve este traballo, integrado no latexo desde revivir da tradición actual, se cabe, aínda máis relevante. Suán combina pezas do repertorio do sur da Galiza, recollido de arquivos particulares ou cancioneiros históricos, con composicións propias que se achegan á factura dos estilos clásicos da zona, mais sempre filtrados pola sonoridade do presente. Trépia busca, e consegue, seguindo este fluxo de traballo, unha música única froito da adaptación das pezas de antes ao facer contemporáneo. Súmase así a unha longa lista de iniciativas que traballan na procura desas sonoridades expandidas e que atopan na electrónica unha ferramenta especialmente fértil para construír propostas con identidade propia, seguindo, non o esquezamos, o ronsel do que no seu día nutría o xermolo do multipremiado Projeto [`trejia]. Violíns, acordeóns diatónicos, gaitas, zanfonas ou arpas mestúranse con programación dixital e percusión enérxica, en pezas que debuxan unha paisaxe absolutamente senlleira. Abren o disco os ritmos case orientais de "Serán de oitavén", unha faixa que exotiza as melodías ao sacalas do seu contexto sonoro para unirse nese continuum da tradición que se callar un día tivo raíz común. Noutras pezas, a dimensión da recollida déixase notar pola propia textura da gravación, tal e como acontece en "Ribeirana para Angudes". Con presenza máis ou menos marcada do dixital, o resultado caracterízase pola exploración de múltiples aspectos, que, desde a heteroxeneidade do laboratorio, responden á procura dun concepto común. Aínda inserido fóra das lóxicas da industria musical -ou precisamente por iso- ben podería Suán erguerse como un dos discos do ano polo seu traballo de renovación xustamente desde o colectivo. Porque a nova tradición tamén ten que ser do pobo.