Ela é coma un río

É unha muller todo terreo. Para empezar, só fala galego, aínda que ela naceu en Francia, por ese amor á lingua. Abraza un estilo que eu mesma admito non coñecer demasiado, pero hai que intentar beber de todas as músicas posíbeis. Vive en Saumede (A Bola) a 13 minutos de onde o mundo se chama Celanova. A voz desta muller non se acomoda e goza na paisaxe rústica, na conxunción electrónica. Camille Hèdouin, francesa de nacemento, é Mounqup, unha das propostas máis orixinais do panorama musical galego. Mounqup puxa pola simbiose e a creación de atmosferas libres. En certa maneira busca a naturalidade na metamorfose, no xeito máis ledo de sentir e cantar e gozar do momento. Gañadora dun Premio Martín Códax, Camille constrúe a súa música coa forma da vida, nunha auténtica unión de conciencia medioambiental, de vangarda musical e de aposta na forza do rural. Ten dous discos editados, Castro Verdi (2017) e Proba de son (2018), que recomendo que escoitedes na vosa plataforma favorita, pero fago un aviso a navegantes: Mounqup non é unha etiqueta, non é un estilo, é en realidade un río que toma varios feitíos. Cando se escoita un río, primeiro hai que detectar de onde vén ese son. Neste caso, creo que o río quere soar libre, e non hai barreiras que o conteñan, por iso Mounqup soa así, a ela, a voz descuberta. Ademais, na proposta de Mounqup atopamos letras en galego, en francés e en inglés, o que fai que deste proxecto agrome unha cadea de historias diversas. Moitas veces, cando nos achegamos á música electrónica, damos por feito que pertence ao horario nocturno, ou a un colectivo concreto ou mesmo a un circuíto distante. Pode pasar, pero vaia por diante que despois de superar o prexuízo, temos que render o noso corpo ao simple son. Deixarnos levar pola sacudida da memoria muscular e así reaccionar libremente á música. Non digo que sexa fácil, pero podemos comezar por poñer os auriculares e escoitar o tema "Chuvia" (o número cinco no disco Proba de son). Mounqup xoga coa nosa percepción e a súa voz núa chega a nós como auga fresca. A súa música é un golpe na testa e sen dúbida merece ser escoitada en directo, xa que en palabras dela mesma, "é un proxecto para dar caña e rebentar o escenario". Eu non penso máis que en voltar á musica ao vivo. Moito pido por nós aos deuses "lá das estrelas" como diría Narf, pero para superar esta crise, parece que só nos queda a espera, e a continua procura da forza en nós mesmas.