Dúas mesturas

Tradicional de todas partes, non só da Galiza. Teño especial devoción por este estilo e gústame escoitar todas as mesturas posíbeis, aínda que o resultado non sexa do meu agrado. Ela sabe a sol / Najla Shami / Doce pezas / 30 euros Ao mesmo tempo, debemos ter sempre un ollo nos referentes musicais e non esquecelos porque aínda que xa non fagan música, sempre estarán aí, e o seu pouso, forma parte incuestionábel da actualidade. Hai unha artista que levo escoitando uns días e que para min é a sabia mestura de estilos e culturas diferentes: Najla Shami é única. Admiro moito o seu rexistro vocal sereno, que me conmove, e tamén esa conexión fermosa con Palestina. Recordo escoitala unha vez no parque José Martí, en Oleiros, nunha concentración a favor do pobo palestino. Volto moitas veces a aquela emoción que ela nos transmitiu e aínda se me pon pel de pita. Najla editou no 2019 Ela sabe a sol, o que para min é o disco que máis a representa. Nel atopamos cancións cheas de vida, como diría Guadi Galego, harmonías doces e tardes de verán no xardín (estilo pre covid). Hai moito agarimo na forma de cantar de Najla, para min referencial. Hai cancións onde se mesturan ritmos e linguas diferentes que dan lugar a auténticas viaxes musicais, e xa sabemos das propiedades máxicas da música. Pero falando de mesturas, hai outra que tamén me ten hipnotizada. Chámase Lido Pimienta, é unha cantautora de ascendencia afrocolombiana e Wayú, e aínda que fai un xénero algo máis electrónico, ten pezas fermosísimas nas que podemos escoitar a tradición da música de raíz como en “Pelo Cucu”. Nela fala dunha rapaza de pelo crecho e das penurias que iso lle fai sufrir. Soa un coro constante de mulleres e percusións. A peza, de súpeto, volveuse un canto de traballo feminino. Hai outro corte que ten por título “Miss Colombia”, igual que o disco, no que aparecen mesmo testemuños de cantores como Rafael Cassiani, a voz dun dos grupos folclóricos de maior importancia de Colombia. Lido Pimienta, como outras cantoras actuais, tamén xoga con loops vocais e vai construíndo así cancións limpas, sinxelas e directas, amasadas cunha voz acristalada. Os temas despois medran até se converteren en auténticas xoias, como pasa con “Para transcribir”, que recomendo escoitedes entrada a noite. E pechando o día das mesturas, un dos temas máis extraños do disco chamado “Eso que tú haces”, no que hai un xogo paralelo de voces e ritmos. Ao principio pode resultar algo monótono, pero debe ter esa faísca que prende lumes por dentro, porque queres escoitala máis dunha vez.