Diana Baroni: os sons da metamorfose

Hai anos, Wolfram Derschmidt, contrabaixista da escena do jazz vienesa, agasalloume cun disco, Flor de verano. Foi logo dun concerto para órgano e jazz realizado en Compostela. Na portada, unha muller de rostro firme e anguloso, mergullada nas augas escuras do río Paraná. Tempo despois, en días calurosos de verán, que convidan a retomar libros e músicas acumuladas sobre o escritorio, abrín o agasallo. A muller retratábase nun xogo de metamorfose, co corpo cuberto polo barro das augas, para modelar con el a idea do fluír do tempo, que seca o barro na pel, que compón o devir das horas dun día imaxinario. Nun mundo marcado fondamente pola masculinidade, Diana séntese orgullosa de poder lanzar co seu traballo unha mensaxe artística que a representa con total fidelidade a si mesma, sen se entalar en ningures, sen concesións, disposta a pagar a peaxe que supón defender o seu propio proxecto A primeira luz da mañá facía avanzar con música o ritmo dunha xornada que, finalmente, transfiguraba os silencios da noite, nunha pregaria para a que, o luceiro da mañá, dese resposta á ausencia da persoa amada. Todo un universo de fermosas músicas, tonadas e cancións tradicionais da América Central e do Sur, interpretadas co gusto e o sentimento que, un absoluto dominio do instrumento, permite expresar aos artistas. Grazas a este agasallo, ademais da descuberta das músicas, souben tamén dunha excepcional muller. Extrovertida, de riso entusiástico e ollar profundo e misterioso, como as augas do río que a viu crecer en Rosario, Diana Baroni é unha desas persoas que deixa unha fonda pegada alí por onde pasa. Cortés pero clara e firme nas súas valoracións sobre a música e a vida, é quen de encher, coa súa doce, melodiosa e grave prosodia, horas de agradábel e profunda conversa. Frautista, cantante e artista inclasificábel, paséase polos máis prestixiosos festivais da escena barroca e das músicas tradicionais. Logo de traballar no campo da música contemporánea, na Arxentina, Diana trasladouse á Europa, na busca de espazos de expresión máis amplos, para estudar interpretación histórica en Basilea. Alí desenvolve unha frutífera carreira como fundadora e membro do Café Zimmermann, destacando polos seus solos de frauta dedicados á obra instrumental de Bach. Sería, precisamente, con motivo dun dos seus concertos con esta formación que a puiden coñecer para convidala a participar no festival Espazos Sonoros, fascinada aínda por aqueles sons de cumbés, zarambeques, arpa chiquitana, xarana, traverso e kora. Iniciouse así unha frutífera colaboración que a trouxo á Galiza en varias ocasións. Nun mundo marcado fondamente pola masculinidade, Diana séntese orgullosa de poder lanzar co seu traballo unha mensaxe artística que a representa con total fidelidade a si mesma, sen se entalar en ningures, sen concesións, disposta a pagar a peaxe que supón defender o seu propio proxecto. Cunha musicalidade extrema, Diana Baroni enfeitiza no escenario e na vida. Cando volve á casa, logo dunha xira, escoita a radio como un ritual, exercicio que aprendeu da súa nai, e cociña todo o que cultiva na súa pequena horta en Lyon. Ela dá amor á terra e a terra, en troca, dálle de comer. Un traballo consigo mesma e polas cousas esenciais da vida, que a fai sentir en harmonía co mundo. Diana estará de novo na Galiza cos seus Tonos e Romances, nunha das parroquias do esquecido rural compostelán.