Da capacidade evocativa da música

Rafa Fernández segue a vía do seu último disco, A cara bonita da pedra, afastándose do bop polo que o coñecemos nas súas primeiras gravacións. Igual que no seu predecesor, a aposta aquí é a do lirismo expresivo, a dun jazz meditativo que recrea paisaxes sonoras enormemente suxestivas. Aldán / Rafa Fernández / Free Code / 2021 / Seis pezas / 14 euros En primeiro plano sitúase o duelo de guitarras de Virxilio da Silva e do propio Fernández, mais nun fondo que o enmarca todo con precisión están o contrabaixo de Juan Cañada e os teclados electrónicos de Álex Salgueiro. O primeiro definindo o espazo no que os guitarristas van medirse. O segundo, engadindo os detalles que completan a atmosfera contemplativa e atemporal na que se sitúan os seis temas incluídos no disco: os teclados Farsifa e Wurlitzer engaden a súa propia personalidade vintage ao ambiente etéreo que respira o álbum. Algo menos de media hora precisa o cuarteto para lograr que a persoa que escoita capte a poesía sonora que inspira o desenvolvemento dos seis temas. O corte que abre o disco -e que lle dá nome- semella, co seu ritmo intermitente e as pulsións entrecortadas e irregulares das guitarras, estar buscando un terreo de encontro, un lugar desde o que comezar o diálogo. E xa a partir de "Pexejiño", ese territorio asenta en evocacións de música tradicional americana -e un chisco na galega-, en citas sonoras que van construíndo un universo alusivo e inaprehensíbel que ten a ver coa memoria, talvez coa nostalxia e a ensoñación. "Es o campión do mundo" é o tema no que a melancolía se fai máis evidente, no que o intimismo e os detalles na conversa entre guitarras adquiren un maior relevo no estabelecemento dese ton lánguido que, non obstante, é quen de resaltar a beleza invisíbel do visíbel (ou do audíbel). Unha calma que se consolida en "Durme", un tema que ben podería referenciarse nalgunha canción melódica con acentos clásicos. "Pipia" introduce a ameaza, ese lado escuro que toda calma oculta: un sentimento que se expresa a través do slide e do blues, esa música inspirada polo demo. E finalmente "Iria" retorna ao elemento máis tradicional distorsionado pola música máis experimental e contemporánea. Aldán propón explorar camiños novos, mais sen forzar o ouvinte: hai momentos de grande intensidade durante a súa escoita, mais sempre nese rexistro atmosférico que permite gozar de cada achádego, que propicia unha nova sorpresa en cada nova audición. Sen dúbida, unha proba da madureza duns músicos que foxen de grandes efectos para centrarse no lado emocional da construción sonora.