A corrosiva lucidez da lírica cotiá

Pero desde o pasado 18 de setembro teño claro sobre que ten que ir esta semana. E digo "ten" porque un disco de Malandrómeda cae da banda do acontecemento, cando menos, reseñábel. Porque o que ninguén, entusiasta ou detractora, pode negar é o carácter absolutamente singular da proposta no panorama galego, xa só por iso tan necesaria. Animais da Feira / Malandrómeda / 2020 / Catro pezas / De balde Desta volta, o Hevi sorprendía co lanzamento dun EP case sen aviso previo. Así é o underground até as últimas consecuencias: que se decate quen queira. Mais o bocaorella -tradicional ou virtualizado- corre axiña e o segredo durou pouco. E o "chachachá" prometido por esa misteriosa conta de Instagram creada ex profeso non decepciona. Animais da Feira racha con catro anos de silencio discográfico. As últimas novas de Malandrómeda chegaran, de maneira explosiva, en 2016, cunha insólita dupla publicación: Os corenta e oito nomes do inimigo e Cada can que lamba o seu carallo. Dous conceptos absolutamente diferentes, editados simultaneamente en vinilo e dixital por Matapadre, que daban saída, dunha banda, ao un intimismo melancólico e, doutra, aos temas máis festeiros e malandros. Dúas liñas que dalgún modo semellan confluír neste EP que vén de ver a luz. Así, esa certa escuridade distorsionada fai seus os ritmos sincopados e potentes cos que arrinca "Hoxe dormes fóra", a primeira faixa. Ao retrouso cumbieiro deste séguenlle os latexos frenéticos de "Xigantes E Cabezudos" e "Catro agullas pra unha bolboreta" ou o pulso algo máis acougado de "Galician Edi Murfi". Os catro temas, como non podía ser doutro modo, érguense sobre a corrosiva lucidez dunhas letras que desbordan idiosincrasia cun dominio da rima sen parangón. Esa personalidade lírica tan propia do Hevi, que consegue extraer das imaxes afincadas no cotián a diagnose máis crúa das nosas contradicións. E canta, incisivo, sempre armado de retranca: "Se é verdade que sexa simple / e, sobre todo, unilateral". Unha de tantas sentenzas lapidarias que demostran esa capacidade para radiografar a realidade, se callar nuns intres nos que isto resulta especialmente urxente. Porque, como ben di, "somos carné pra bistés". Ademais da súa, atoparemos no álbum as voces de Faia, Fat Nuno e Xavi G. Pereiro. Colaboracións de luxo nun disco ateigado de referencias da cultura popular, como o Hevi nos ten afeitos desde aquelas épocas de Fluzo ou Non Residentz, cuxa peor censura é xustamente ficar curto. E é que catro temas, un por cada ano de agarda, saben a pouco.