A corda sen artificios

Moi ben armada, e sen deixar lugar ao misterio, Fiandola abren este traballo amosando todo o que nos ofrecerán, onde as percusións están moi presentes, e tamén o saxo e o clarinete –facendo a función de brass, moi ben empastados–. O acordeón conecta perfectamente o resto de elementos sonoros… e aparece unha voz marabillosa, cun timbre moi auténtico e que me lembra (salvando as diferenzas) ao da tamén marabillosa Uxía Cribeiro. Seguen cunha muiñeira, “Ván”, que en realidade é unha continuación de “Sil”. Ten outro tipo de groove e tamén engancha. Tanto engancha que cun comezo así é normal que desde antonte eu pinchase xa o disco enteiro unhas catro ou cinco veces. Cordame | Fiandola | 2019 | 11 pezas | 12 euros A Fiandola non lles fan falla os artificios. Non lles fan falla os virtuosismos, nin o emprego de harmonías complicadas. Bástalles con que as sete persoas que integran o grupo comprendan perfectamente a liña estilística que traballan: cada ornamento (destaco os de clarinete, saxo, voz e gaita) está perfectamente integrado. Cada golpe de percusión ten un swing bestial. Cada peza está ben escollida e os arranxos fían moi ben todo o disco. Ningunha peza está fóra de lugar, é un disco no que os temas seguen unha mesma liña estética pero sen ser nada monótono. Fiandola son: Anaïs Barbier (voz e percusións), Alberto Barreiro (acordeón), Lucía Eiros (clarinete), Manolo Cobas (percusións), Kinhos Saburido (percusións), Fran López (frauta e saxo) e Santi Budiño (gaita). E teño que dicir que a sección rítmica, con esa pegada, tenme namorada. Colaboran ademais as pandeireteiras de Lembranzas da Ría (Cangas), María Jorge (violín), Xisco Feixoo (voz, e que voz! Como luce na peza “Vilariños”!), Jorge Fernández (saxo), Iago Molina (trompeta), Diego Moar (trombón) e Chechu Pérez (zanfona). Respecto ás fotos e ao deseño, de Fran López, o propio saxofonista de Fiandola, foron tomadas nun lavadoiro público de Betanzos do ano 1902. Segundo o propio Fran, Fiandola é un conxunto de cordas que traballa de forma sólida e harmónica (e estou de acordo). Para este deseño pensou na simetría e nas cores branca e verde. Ademais, hai unha á despregábel na portada para pór a caixa en catro dimensións. Gustoume moito o deseño, moi orixinal. Como punto negativo, por dicir algún, o clarinete queda moi baixo nas mesturas dalgunha das pezas, até o punto de que custa apreciar a liña que fai. Pero isto é unha nimiedade. Tamén me gustou a produción, de Fernando Campos (Edisco). Os meus parabéns a Fiandola por resistir en tempos de crise facendo cousas tan fermosas como este Cordame. “Arrimeime a un pino verde por ver se me consolaba, o pino como era verde en vez de cantar choraba. Alto pino alto la rama, alto pino alto la rama; debaixo do alto pino ten meu amante a cama”.