O consolo que a fatalidade precisa

Se cadra foi a pandemia. Homem en Catarse explora a súa contorna, a cidade de Braga, e publica un álbum no que o piano protagoniza un discurso reflexivo e intimista que, ademais, contén un certo misterio turbador. Poderiamos pensar nesas rúas deshabitadas que durante o confinamento presentaban un aspecto sereno e sosegado mais que, ao mesmo tempo, inquietaban polo estraño da situación, polo reverso escuro que, en certo sentido, anunciaba o baleiro que exhibían. Sete fontes / Homem en Catarse / Regulator Records / 2021 / Sete pezas / 18 euros E porén, a beleza mantense presente. Os sete temas de Sete fontes fan gala dunha austeridade que se traduce en elegancia compositiva e refinamento sonoro. Harmonías reconfortantes e melodías apazugadoras crean atmosferas de tranquilidade que ondulan entre o minimal e a reminiscencia clásica. Hai chamadas á tradición romántica do piano (en "Pastor da serra dos picos", por exemplo) e alusións máis contemporáneas (na excelente "Péndulo da sé", que abre o disco). Mais, sobre todo, existe un notábel exercicio de redución á esencia mantendo a sobriedade e pescudando nas posibilidades do piano como interlocutor da tristeza confusa que pousa no fondo deste disco. E aínda dentro da súa contención, o álbum contén unha miríade de matices que propician que a música flúa con naturalidade entre a quietude e o asombro, entre a ameaza e o sosego. En certo sentido, apela ao consolo preciso para enfrontar a fatalidade. Sete fontes pode sorprender polo que ten de ruptura coa discografía anterior de Homem en Catarse, mais tamén é certo que existen vías de comunicación co pasado: se un pensa en temas como "Tua", de Viagem interior, ou "Tu Eras Apenas Uma Pequena Folha", de Sem Palavras, Cem Palavras, recoñecerá esa vertente introspectiva que serve de limiar a outras variantes máis experimentais. O resultado é magnífico: todo o disco está tinxido de profundidade e dunha rara poesía primordial. Pezas como "Santa María das Cortiças" ou "Rúa do Souto deserta" logran crear unha atmosfera compacta e intensa que, non obstante, funciona como unha invitación ao recollemento. "Valsa do Biscainhos" crea un interludio de gozo -unha especie de allegretto- que permite soñar con tempos mellores sen que a conciencia melancólica desapareza. "Moinhos do Portuguediz" debuxa paisaxes sonoras nas que conflúen o alarmante e o esperanzador. E "Nascente do Este" recapitula a nostalxia deixando ao ouvinte na dúbida de se se trata dun final ou, talvez, dun outro principio.