Compromiso

Neste anaco da Galaxia o noso mundo non deixa de xirar. Cando menos de momento. E aí está a fantasía: a fin do mundo. A fin do mundo é un concepto moi antigo. Numerosas civilizacións cítana ao longo da historia da humanidade. Pero que connotacións ten a día de hoxe na sociedade capitalista? É necesaria tamén a música como simple divertimento pero facer bandeira do apoliticismo máis rancio e prosistema debería estar penado, cando menos, coa indiferenza A primeira, dende o meu humilde punto de vista, é a de que o cidadán asuma que o mundo vai rematar. Os recursos son finitos e o noso estilo de vida vai rematar por esnaquizar o Planeta. A segunda é que esta é unha verdade incontestábel. Nada podemos facer para que isto non aconteza porque non existe outro modelo económico e social posible. Co cal, asume que isto se acaba e que o capitalismo é o único sistema posíbel. A terceira: goza da fin. Unha vez asumido, reláxate e goza. Porque ti non vas vivir a apocalipse. Déixate levar pola voracidade do sistema: traballa, merca, consume...Ben sexa roupa, sexo, música, drogas ou experiencias de diversa índole. E que acontece neste proceso pandémico? Que este concepto semella coller máis forza se puider. Para dous días que nos quedan, imos rachar con todo. Proba disto son moitos comportamentos antisociais que mediaticamente tanto se criminalizan asociándoos unicamente á xuventude. E agora imos ao que a min me interesa. Que pasa coa música e concretamente coa música galega? Pois que a nivel global hai unha onda de música hedonista que mestura diversos xéneros pasados e presentes e que dan por chamar música urbana. Isto é o que está de moda. No estado ten ese poso, pose e estética que mira cara aos oitenta/noventa. "La edad de oro del pop español". Non era así? Para quen peiteamos canas, dicir que non era ouro todo o que brillaba naquela época. Tamén se buscaba o destape, saír da caverna social que era a fin da ditadura. Tomar drogas e facer moi pouca política. Mágoa que o chamado Rock Radikal Vasco pasase desapercibido en moitos casos tapado por grupos madrileños horrendos pero con moi boa pose e cos medios ao seu favor. Reivindicación cero. E hoxe acontece exactamente o mesmo. Na Galiza imos librando pero moitos xa asumiron como condición vital esta norma. Cero política, política caca. E tristemente e dende unha posición construtiva, dende aquí quero dicirlles: nos tempos que corren ignorar premeditadamente a opresión é colaboracionismo. Pero dicides que está de moda: reivindicar sen facer reivindicación. Este cretinismo, debe ser como o café sen cafeína, ou o negro de Vox ou dicir que o castelán é un idioma tan galego como o galego. Porque non esquezamos nunca que os idiotas adoitan predicar as súas idioteces. Música electrónica hedonista para a fin da historia. Mentres tanto o poder aplaude, Feixoo privatiza a sanidade coa que está caendo, fecha escolas, manipula diariamente na CRTVG e en case toda a prensa escrita e énchenos o País de macromuíños eólicos mentres nos soben a factura da luz. Todo a ritmo de techno, trap, pop mal cantado, reguetón e cumbia. E é necesaria tamén a música como simple divertimento pero facer bandeira do apoliticismo máis rancio e prosistema debería estar penado, cando menos, coa indiferenza. Amén hermanos.