Cantidade e calidade

Lin esta semana que Galiza foi a comunidade na que máis festivais de música se levaron a cabo. Por un lado, pensei que iso era unha boa nova, por suposto, pero por outra banda, desde aquí, quixera tamén transmitir que é necesario ter cabeza, que non sempre máis, é mellor. E sobre todo, que necesitamos mirarnos moito o tema de incluír a máis mulleres neses carteis de festivais, unha reivindicación máis que necesaria. A procesión das bestas / Magical Colors / Edición de autor / 2022 / Seis pezas / En plataformas dixitais De cando en vez hai que revisarse, mirarse por dentro, valorar unha sa autocrítica porque como din os irmáns Cubero: non hai que confundir cultura con ocio, nin música con entretemento… Que está moi ben ser a comunidade con máis festivais, pero non é necesario, podemos ser tamén a comunidade con máis festivais igualitarios, ou con máis festivais de calidade. Ver que ás veces a música se transforma nun mero artigo de consumo rápido, pode poñer en perigo o futuro da propia música, e máis cando a nosa industria musical é tan raquítica. Pero vaia, sirva esta pequena reflexión para seguir construíndo país e industria, que somos un pobo de artistas, como o di o Xurxo Souto. Esta semana, traio tamén o traballo dunha banda asentada en Vilalba con estilo folk norteamericano e trazas de psicodelia. Magical Colors acaba de editar A procesión das bestas, un potente álbum de 6 temas editado por Requesound Records. O seu LP contén cancións en galego e en inglés e recorda ás bandas míticas dos anos setenta. Ademais os seus membros teñen ampla experiencia colaborando noutros proxectos como os inesquecibles Moondogs Blues Party. Magical Colors, como outras bandas do país, sae adiante a pesar do parón do Covid e con todas as barreiras que supuxo ter que gravar un disco a distancia. A banda está formada por Javier Campello, guitarra e voz principal, Marcos Maoxu Quintela, teclados e coros, e Alberto Guntín da Silva, batería e coros. O primeiro corte do disco A procesión das bestas soa contundente e afiado e introdúcenos de cheo nunhas atmosferas de néboas e camiños con algo de misterio. Destacamos tamén o segundo corte, "Sempre Igual" cunha intro máis lixeira e onírica, psicodelia pausada para unha especie de balada a dúas voces que recorda a esas harmonías de Grateful Dead. O disco ciméntase baixo un trazo sinxelo, pero moi natural, e que en xeral non se centra en virtuosismos, senón en entregar os retrousos sen brusquidade e gozar da viaxe que hai nas marxes, das cores dos camiños, das voces e dos riffs de guitarra. Magical Colors é desas bandas en perigo de extinción, solvente e elegante, das que non é doado ver e escoitar en directo pero coas que hai asegurada unha boa viaxe musical.