O camiño no que están

Aínda lembro cando fixen as críticas dos primeiros discos das Tanxugueiras, co obxectivo de dar visibilidade a grupos que pagan a pena e que, precisamente por ser galegos ben sei que van ter menos oportunidades. Diluvio / Tanxugueiras / Calaverita Records / 2022 / Dez pezas / 17 euros PlayPlan mandoume este novo traballo que teño nas mans, Diluvio, e sería absurdo describirvos de que vai a música das Tanxugueiras: a estas alturas non debe quedar ninguén no Estado que non as coñeza. As Tanxugueiras sempre foron tan queridas como criticadas (coma calquera bo artista que se prece). As críticas adoitaban ser porque viñan do tradi e cantaban como lles daba a gana e o que lles daba a gana, sen sentir a obriga de ser fieis a ninguén máis que a si mesmas. Pois, intelixentes elas, decidiron acalar as voces murmuradoras e seguir por este camiño no que se atopan agora: producións con sons agresivos (no bo sentido da palabra), potencia, forza. Os primeiros discos eran ben diferentes, e con eses traballos elas xa demostraron o que tiñan que demostrar e non lle teñen que dar contas a ninguén. Neste traballo (sinto decepcionarvos) non aparece o coñecidísimo "Terra", pero si "Figa" ou "Averno". E o que é máis interesante, outras moitas pezas que seguramente non coñeces. As pezas gozan dunha grandísima homoxeneidade entre si, sen romper o estilo (este novo camiño). A produción correu a cargo de Iago Pico, o seu inseparábel compañeiro nos concertos. A presentación do traballo é impecábel. Atopamos un pequeno libriño cun deseño moi coidado de Miguel Duarte (sobre todo a galleta: adorei!) e que abren con este texto: Quizais sigas a nosa música dende hai anos ou apenas uns meses. Quizais este disco sexa da túa irmá e acabase nas túas mans de forma accidental. Quizais escoites esta primeira nota coa cella levantada e un oído prudente. Pois sabes que? Nada diso importa. Non sabemos que che puido traer até aquí e, probablemente, nunca o saibamos. Tampouco podemos prever o efecto que terá a nosa música en contacto contigo. Esa precisamente é a maxia de todo isto. Ademais, xogan cos pecados capitais converténdoos en "aprendizaxes capitais" e quen me lea sabe que non hai nada que máis me guste que un disco conceptual cun fío condutor ben definido. Estou por asegurar que ese xogo entre o antigo e o moderno no deseño é a viva representación do que atopamos nas músicas de Diluvio. Non me estendo máis, porque non podería contarvos moito máis que non saibades xa sobre estas tres fenómenas! Canta prima, canta prima, que eu máis ti cadramos ben; moitas almas se condenan, ai, porque nos levamos ben.