Bernardo Sassetti, catorce anos despois

Un disco acabado de saír devólvenos a un momento do pasado, a unha noite de 2007 na que o prematuramente desaparecido Bernardo Sassetti tocaba co seu trío no Culturgest de Lisboa, un dos locais favoritos do pianista. Nelson Carvalho, o enxeñeiro de son que acompañaba o pianista en todos os seus concertos, atopou unha gravación impecábel daquel concerto, que agora aparece nun disco editado por Clean Feed. Culturgest 2007 / Bernardo Sassetti Trio / 2022 / Sete pezas / 13,90 euros Con Alexandre Frazão na batería e Carlos Barretto no contrabaixo, o trío de Sassetti estaba quizais no máis alto da súa carreira, despois de doce anos de tocar xuntos, de atopar sempre unha chave de conxunto que era quen de enriquecer as xa de seu admirábeis composicións do líder da formación. O tema que abre o disco, e o concerto, "Abertura", ofrece un resumo de todo o que o trío era quen de obsequiar nun concerto ao vivo: un jazz cun certo sabor a fado, un desenvolvemento dos temas musicais lento e seguro, unha enorme capacidade de reflexión en cada viravolta melódica, en cada variación harmónica. Logo, a formación desvíase cara a un clásico da década de 1930, "I'm Thru with Love", demostrando que se poden facer lecturas contemporáneas que non traizoen o espírito dunha música composta confiando na capacidade lírica. Aquí a melodía vaise instalando desde un eléctrico walking bass das vasoiras de Frazão, que deixan paso a un xogo no que a música aparece e desaparecede xeito enigmático mais indiscutíbel. Unha exhibición de jazz que poucos conxuntos poden permitirse con tanta seguridade. E regresan as composicións de Sasseti, mais reflexivas e introspectivas: cada peza ofrece novas sorpresas que enriquecen o colorido dun piano que parece saír da música, unha variación rítmica que lle devolve o sentido ao verbo sincopar -esqueleto do xénero-, unha cadencia case bailábel que semella cobrar vida propia até que os músicos deciden retomala e domeala até transformala nunha balada. O piano prevalece desde a súa aproximación cauta e audaz a un tempo, mais sempre apoiándose nunha base rítmica atenta a cada cambio, a cada heterodoxia, a cada nota de regreso á orde. Catorce anos despois, a música deste trío continúa a mostrar a brillantez dun músico que deixou unha marca indelébel en todo o universo jazzístico, do máis ortodoxo ao máis vangardista, e cuxo inmenso abano de rexistros non deixa de sorprender con cada gravación nova que aparece. Un disco verdadeiramente xenial que non fai máis que incrementar o respecto pola inmensidade do seu legado.