A beleza que xorde da disonancia

Contradictio contradícese constantemente: o anterior disco de Xosé Miguélez tomaba o seu nome da peza "Ontology" e en Contradictio hai dúas versións deste tema: unha en versión cuarteto e outra para dúo. Se cadra é unha forma de demostrar continuidade, mais tamén é un modo de ver como foi a evolución dun músico que pode permitirse o luxo de publicar duas variacións nun mesmo álbum sen temor a repetirse. Contradictio tamén se aproxima ao paradoxo de soar clásico sen renunciar ao son contemporáneo, de reciclar o xa coñecido para crear algo novo que, non obstante, mantén unha personalidade identificábel. E non deixa de chamar a atención sobre a gozosa beleza que hai na disonancia. Contradictio é quen de abrir cun tema que fusiona o tradicional "Non te namores meniña" e o "Caravan" de Duke Ellington e, aínda así, manter a pegada do cuarteto que a toca: o propio Miguélez ao saxo, o pianista francés Jean-Michel Pilc, que tamén exerce de produtor e os portugueses Carlos Barretto ao contrabaixo e Marcos Cavaleiro na batería. Contradictio é, digámolo xa, un disco soberbio no que todo está no seu sitio e todo se desequilibra unha e outra vez, como en todo bo concerto de jazz que se precie. Porque, ademais, Contradictio, sendo un disco de estudio, soa a eses directos de músicos lendarios que xa só se deixan degustar en gravacións antigas. Unha produción virtuosa, á altura do selo de Seattle que edita, Origin, ponlle o ramo ao traballo. En Contradictio existen interesantísimas versións do repertorio americano como "But not for me" de George Gershwin, que lembran a Chet Baker; ou de “Someday my prince will come”, de Frank Churchill, reciclada con toques de homenaxe a Thelonius Monk e, polo tanto, rebautizada como “Someday my Monk will come”. E temas propios como o que lle dá nome ao álbum, no que resoan notas de John Coltrane e de Stan Getz. Tamén hai baladas nas que o saxo se transforma en protagonista absoluto, como "Soul and body", e pezas vibrantes nas que o cuarteto se move ao unísono para atoparse co jazz máis clásico. Sobre todo hai dous solistas de primeira liña arroupados por unha base rítmica exactísima que os acompaña e os leva segundo o precise o momento. Un derroche de hard bop que mantén todas as tensións entre o adquirido e o creado, entre o escrito e o improvisado. E un disco no que saxofonista demostra por que é unha das máis grandes figuras musicais do jazz da Galiza.