A voz espida

Ademais diso, Faia tamén investiga a súa propia voz e os espazos sonoros onde se move, xa que é un disco no que só está a súa voz (ningún instrumento, ningún coro, produción impecábel pero mínima) con fondos como, por exemplo, unha taberna ou o son dun avión. Ao cabo Leirín | Faia Díaz | Autoeditado | 2019 | Seis pezas | 20 euros Hai que ser moi valente para facer algo así. Hai que estar moi segura e non é para menos. Faia ten un control excepcional da súa voz: cada ornamento, cada xiro, cada golpe está dado a conciencia e cun gusto exquisito. E por se iso fose pouco, ten unha grande intuición e un timbre moi fermoso. O que máis aprecio deste traballo é que non se adaptou a ningún patrón. Non foi por algo facilmente comercializábel. Ela quixo experimentar, quixo crear unha pequena alfaia. Só ela. Só os espazos sonoros. Só a súa voz. Cóntovos o que podedes atopar: Por unha banda, en faia.gal podedes escoitar as seis pezas e tamén descargalas. No Youtube hai varios vídeos (de Sara Traba e Fernando Lema) que acompañan as pezas. Ademais disto, existe un vinilo, que non vos podo dicir como é, porque non o tiven nas mans, pero si sei o que contén: a cara A ten as seis pezas reinterpretadas por Faia, é dicir, o disco en si de Ao Cabo Leirín, cos títulos que Faia quixo poñerlles: "Tragaperras", "Avión", "Doncos", "Berenguela", "Vladimir" e "Atrosa (Cumbia)". Na cara B o que se atopan son esas mesmas pezas pero na versión "orixinal", é dicir, cantadas polas propias informantes: "Manolo Mío", "Ao Cabo Leirín", "Por que non hei de cantare?", "Ti en que pensas? (Alma mía)", "Nana" e "Atrosa". Nesta cara B aparecen os nomes das informantes, a data de gravación e quen fixo a recollida, entre as que se atopan persoas da talla de Alan Lomax, mais tamén do Hevi, da nai e pai de Faia (Tereixa Novo e Moncho Díaz, de Fuxan os Ventos) ou da propia Faia. A verdade é que é un gusto ver a Faia nesta tesitura, mirando aos ollos a nosa cultura e agasallándonos con esta marabilla de traballo. Non sei se será que Faia é do Courel e a miña avoa vive no Cebreiro, pero remato cunha letra dunha peza que me emociona por como a canta, pola beleza da peza e porque tamén a cantaba miña avoa María: "Manolo mío a mi me han dicho que por tres meses te irás de aquí; esos tres meses serán tres años, Manolo Mío, llévame a mí". *Teño as miñas dúbidas sobre se a peza "Berenguela" é tradicional, pois foi recollida en 1952 por Alan Lomax, pero ten letra do poeta Ramón Cabanillas, que morreu en 1959.