A onde imos?

Non cabe dúbida de que a oferta expositiva que hai habitualmente na Coruña é abondosa e moi variada en temáticas e disciplinas, así como tamén o son os lugares onde se mostran, tanto públicos como privados. De entre as actuais, hai unha realizada co gallo do 120º aniversario da Compañía de Tranvías da Coruña e comisariada por Rubén Ventureira. A mostra pódese ver até primeiros de marzo na Sala Municipal de Exposicións Salvador Madariaga, sita no número 10 da icónica rúa Durán Loriga. O primeiro de xaneiro de 1903 inaugurábase un medio de transporte comunitario que nos seus inicios foi de tracción animal 'Compañía de Tranvías. 120 anos ao servizo da Coruña' Trátase dunha exposición que acolle 120 anos da historia da compañía e, no entanto, da fisionomía da cidade e a dos seus habitantes. O primeiro de xaneiro de 1903 inaugurábase un medio de transporte comunitario que nos seus inicios foi de tracción animal para despois ir evolucionando progresivamente cos tempos e reformulándose noutro vehículo totalmente distinto até a día de hoxe. A través de paneis, fotografías, imaxes, planos, carteis, recortes de periódicos ou obxectos empregados como os billetes, o espectador pode imaxinar como foi a súa historia e case recreala. Iso é o que conforma a segunda parte da proposta, un recorrido por parte da cidade herculina para achegar a historia doutro xeito distinto, complementario e máis interactivo. A idea e facer un recorrido guiado polo mesmo comisario da mostra e por un guía turístico caracterizado de época que é Suso Martínez. Este itinerario rememora esa primeira viaxe da que falabamos antes e que descubrirán os afortunados que teñan a sorte de poder acudir a algunha das citas que se propoñen entre xaneiro e marzo, aínda que desgraciadamente xa non hai posibilidades para coller libre un asento, pois as prazas están esgotadas. Mágoa de non estar atentos, non? A quen non lle gustaría facer esa viaxe e regresar a ese pasado nunca vivido como cando o público se pon na pel dun dos personaxes dunha película baseada nalgún momento da nosa historia que parece quedarnos demasiado lonxe? O transporte público O caso é que non pasou tanto tempo, se non algo máis dun século, aínda que poida parecer unha eternidade. O caso é que a compañía despois de tantos anos segue aí coa súa frota renovada, actualizada e con modernas tecnoloxías que permiten aos usuarios ter un coñecemento máis que preciso das liñas, dos percorridos, das súas paradas e do máis importante, do tempo. Xa hai anos que é viable saber en tempo real o que tardará en chegar o vehículo que cada quen precisa en cada momento e non ter que esperar máis do debido ou buscar outras alternativas por aquilo de non chegar á hora prevista. Renovarse ou morrer, non era? Iso é o que ocorre, efectivamente, nas cidades dun tamaño medio do ámbito urbano. As comunicacións son efectivas. A frecuencia con que circulan os medios de transporte fan que os seus usuarios se sintan tranquilos, estean relaxados e non teñan preocupación ao respecto. Poden viaxar sen temor a non chegar ao seu destino. O transporte público no rural Por desgraza, non ocorre o mesmo no medio rural. Resulta curioso pensar que nun lugar como é a nosa comunidade na que a maioría dos concellos son case lindeiros non se dispoña dun sistema máis eficaz para xestionar as necesidades dos veciños. Contábame hai uns días atrás unha rapaza que para ir ao traballo tiña que coller un autobús ás sete da mañá e regresar a súa casa no das dez para chegar ás once. Está claro que se o fai un día, non pasa nada, pero non é o caso, iso seguro. Por esta circunstancia pasan moitas persoas, xa que os autobuses a maioría das veces levan poucas prazas baleiras. Outras optan por mercar un coche para evitar estes desaxustes horarios. Claro que as necesidades son imperantes. Non é o mesmo ter que ir traballar que aproveitar o tempo de lecer para ir a algún sitio. E, desde logo, non todos poden ter nin manter un automóbil. En definitiva, hai que dicir que así é moi complicado adquirir unha cultura de viaxar en transporte público como existe noutros lugares. É ben certo que no 1900 a vida era distinta e as necesidades tamén. Desde logo ter un medio de transporte propio era máis ben inviable e os que podían ir en tranvía non eran todos, pero orixinouse con el un modo de viaxar comunitario e compartido. Esa cultura de moverse en común non se pode adquirir se non hai ou non se fomentan políticas de mobilidade que axuden a facelo, aínda que tamén cabe pensar que non se ten idea de facelo. A ver se, aínda que sexa na cidade, estes paseos da compañía de tranvías, axudan a reflexionar que ben o transporte público entre os concellos da comunidade podería ser máis eficiente.