Xogo, fatiga e introspección

Quen segue a Fran Alonso, tanto a súa narrativa como a poética, en papel ou na pantalla, afronta cada obra nova desde o estado da expectación. Curiosidade por saber con que discursos vai dialogar, por entrar no xogo que nos vai propoñer ou por ver como vai experimentar cos textos. Esa é a disposición coa que se deben abrir tamén estas páxinas. O título xa avisa de varias liñas que atravesan a obra. Os poemas móvense buscando como instalarse na páxina. Hainos redondos, cadrados, en forma de espello, oblicuos, do revés e en varias columnas. Case sempre son semanticamente circulares porque se lle busca ás voltas á linguaxe e propoñen varios planos de lecturas, moitas veces grazas a algunhas palabras chave marcadas en negro, aínda que poderían ser outras as seleccións. Este ludismo alixeira a gravidade dalgúns contidos. Unha das contradicións que anuncia o título. A principal é o contraste entre o diminuto e o inmenso, desde a precisión minúscula da partícula ata a exactitude do cosmos. Terra e ceo, maiormente azul. O que está xusto arriba, como bóveda na que tropeza o ollo inxenuo cando se ergue a cabeza pero tamén como soleira do que hai máis alá, e o que está por abaixo, o instante fugaz, o pequechiño. Aparentemente contrarios, aínda que conectados dunha maneira que non se comprende ben, mais se sabe. E intuír a relación conecta o eu poético co mundo para evadirse do ruído. Tamén hai un arriba e abaixo nas palabras. Por baixo da sintaxe está o son. As aliteracións e o ritmo que acaen tan ben a un recitado baixiño, como o do propio autor no vídeo ao que se remite no final (moi recomendable), contrastan co que está enriba dos fonemas, o significado. Corpo e cerebro, como di o poeta, brincadeira e dor, outro dos termos que máis se repiten, xa que a frustración e o desánimo tamén forman parte das dicotomías: "compráceme a contradición dos baños de salitre con excedente de luz que abre as feridas do meu iris". Neste senso a gama de cores e a luz, que connotan algúns dos espazos asociados ao verán e a auga, representan a meta da esperanza en contraposición á negrura que habita nas células, no adn, nas moléculas que compoñen as materias veciñas, mesmo as propias: "Salto do leito botándolle peito e non dou feito nada ao dereito". De novo a anécdota como fenda desde a que observar o mundo e a preocupación pola forma. Agora tamén o alento do individuo e a respiración do universo. Pode parecer moi retórico, pero aquí resulta sinxelo e nisto está a grandeza e a complexidade do libro.