Vangarda e sexualidade

Xulio Pardo de Neyra é unha figura peculiar dentro da literatura galega dos últimos anos. O autor, tamén coñecido polo seu traballo ensaístico sobre literatura galega e historia, daba ao prelo a mediados da década pasada dúas pezas narrativas marcadas pola súa orixinalidade e pola incursión, ben pouco habitual, no subxénero da literatura erótica. Este 2021 vemos o seu regreso á escrita creativa con dous poemarios: O abecedario no país das alvarizas (Medulia) e este A cor áspera do veludo do que hoxe nos ocupamos. E á vista deste libro, é difícil desligar a súa proposta desa imaxe do autor pescudador, comprometido con ofrecer visións alternativas do erotismo, sen temor a resultar chocante pero tamén sen renunciar á elaboración dun discurso profundo, con calas filosóficas e que apuntan a un certo ton intelectual. Trátase, como xa mencionamos, dunha combinación inusual, capaz de construír un estilo extremadamente particular. E como acostuma pasar nestes casos, é tamén unha característica de dobre fío. Desta forma, o que máis destaca nunha primeira lectura d'A cor áspera do veludo é unha enunciación poética que recala nas referencias das vangardas do século pasado. As alteracións tipográficas e a forma dos poemas son só unha das caras, pero tamén existe unha vontade de innovación demoledora na forma de construír o eu poético ou o seu discurso, e mesmo no atrevido de certos recursos líricos, con especial mención ás aliteracións ou ás sinestesias que se perciben desde o propio título. Componse así un fluír da mensaxe poética moi disruptivo e cunha acusada densidade. Ás veces tanto que o propio contido erótico queda diluído e a súa referencia sobrevive nas marcas léxicas que nolo evidencian. Unha aposta que non desmerece a orixinalidade, situada como primeiro obxectivo, pero que pode chocar ao lectorado que procure unha noción máis dixeríbel do discurso lírico. Por outra banda, o mesmo tratamento dese erotismo tamén está filtrado por a intención rompedora e que procura por momentos os límites da expresión. Pardo de Neyra estabelece un lugar desde o que falar que media entre o individual e o colectivo. E dentro deste último espazo aparecen tamén conceptos como a historia, os mitos ou a memoria, elementos que enmarcan un furioso sentimento de pertenza e unha identidade que conforma rotundamente a ollada diverxente do eu poético. Un libro para deixarse prestar por uns momentos unha ollada persoal e independente.